((((((เซียงเหมี่ยง))))))
เท้าศรีธนญชัย
ตอนที่ 1 กำเนิดบักเหมี่ยง
ยังมีเมืองใหญ่กว้าง เฮียกซื่อ ? ทวาลี ? มีพญาทวาละ นั่งเมืองเป็นเจ้า มีมเหสีบ่ทันเฒ่า นามว่า สุวรรณบุปผา เพิ่นปกครองเมืองมา จนอยู่เย็นทั้งภายพื้น ซื่นซื่นพร้อม ชาวประชา หัวม่วน มวลชนสุขลื่นล้น ย่อนบุญเจ้าหน่อพญา ซั่นแหลว ... กะจั่งว่านั่นล่ะน้อ...แล้วกะในเมืองทวาลีเอง กะมีผู้ชายผู้นึง ชื่อว่า หมื่นดั้น กับผู้ญิงผู้นึง ชื่อว่า นางปลี แต่งงานอยู่กินนำกันมา กะหลายปีเติบล่ะหวา...กะยังบ่ทันมีลูก (น่าน น่าน เว้าแบบนี้ แสดงว่าใกล้สิมีลูกแล้วเด้หนิ..) อยู่มามื้อนึง ยามกลางคืน นางปลี (ฮู้ย..เอิ้นบ่แซบ...เอิ้นเลาว่า แม่ใหญ่ปลีซะเนาะ จั่งถนัดปาก.... เอ๋า เลาบ่ทันได้เฒ่าสิไปเอิ้นเลาว่าแม่ใหญ่จั่งได๋เนาะ เดี๋ยวเลาสิเคียดเด้ ....บ้อ บ่เอิ้นกะได้ขั่นน่ะ) นางปลี กะนอนหลับ ฝันว่า เจ้าของ หิวข้าว ย่างไปหาเก็บกินขี้หลักเหยี่ย จนว่าอิ่มท้องแป้แล้ (เว้าปานเป็นปลวก เป็นมอด เป็นแบคทีเรีย เด้เดียวหนิ) ตื่นขึ้น กะประหลาดใจบักอย่างขนาด เลยไปหาพราหมโณเฒ่า (พ่อพราหมณ์นั่นล่ะ) แถว ๆ นั้น เว้าความฝันให้ฟังว่า? มื้อคืนนี้ ฝันเป็นปะหลาดต่าง ฝันว่า ข้าน้อยย่าง เลาะเก็บกิน หยากไย่ ขี้หลักเหยี่ย นั่น จนอิ่มเต็ม ท้องข้อย ซั่นแหลว ?. ฝันจั่งซี้ มันสิเป็นจั่งได๋น้อ พ่อหมอ ? พ่อพราหมณ์กะทำนาย ทายนำ ไปว่า ? ลูกชายเจ้า ผู้บุญหลาย สิมาเกิด มีปัญญาเลิศล้ำ กว่าชาวบ้านทั่วแผ่นดิน ดอกเด้อ....เจ้าสิมีลูกชาย แล้วกะลูกชายเจ้า สิเป็นคนฉลาดหลักแหลม เด้อ ? แล้วกะจากนั้น อีกบ่ดน นางปลีกะท้องไค่อ่องล่อง ครบกำหนด กะออกลูกมาเป็นผู้ชาย ตามคำทำนาย อีหลี ตั้วล่ะ (โฮ้ ทำนาย ทายนำ แม่นคักน้อ หมอพราหมณ์กะดาย ) ย่อนว่านางปลีฝันว่ากินขี้หลักเหยี่ย.. คันสิตั้งชื่อลูกชาย ว่า บักขี้หลักเหยี่ย มันกะบ่เป็นมงคลเนาะ กะเลยคึดชื่อที่มีความหมายคล้าย ๆ กัน เมี่ยง มันกะคล้าย ๆ ขี้หลักเหยี่ย เนาะ (เอาอั่นนั่น อั่นนี้ มารวมกัน ปนกัน เป็นเมี่ยง) เมี่ยง คนมักหย่ำ มักกินพร้อม เป็นมงคลดีกว่า กะเลยตั้งชื่อลูกชายว่า เมี่ยง นี่ล่ะคือ กำเนิด ของผู้ชายผู้นึง ที่มีชื่อเสียงขจรไกล ในเวลาต่อมา กะยังว้า กะยังว่า
ตอนที่ 2 ล้างไส้เอาขี้ไก่ออก
เมี่ยง หอยน้ำ ไหบ่หย่ำ คำแพงเอ้ย พ่อแม่เฝ้าฟูมฟัก ฮักเอ็นดูปานตาแท้ ดูแลเจ้า หย่ำข้าวหมก ป้อนจนใหญ่ จนบักเมี่ยงย่างได้ เว้าจ้อย ๆ ย่อนค่อยสอน แท้เด้ .... นั่นล่ะ หลังจากบักเมี่ยงเกิดแล้ว พ่อแม่เลี้ยง ดูแลเป็นอย่างดี ว่าซั่นเถาะ จนอายุประมาณ เจ็ดขวบ เนาะ นางปลี เลากะมีลูกอีก ออกลูกมา เป็นผู้ชายคือกัน กะยังว้า กะยังว่า ยามพ่อแม่ ไปเฮ็ดนา บักเมี่ยง ต้องเป็นคนเบิ่งน้อง คอยไกวน้อง เด้ บักเมี่ยง กะเฮ็ดหน้าที่ของเลาดีพอได้อยู่เด้ล่ะ มื้อนึง พ่อกับแม่ไปนา ให้บักเมี่ยงเลี้ยงน้องคือเก่านั่นล่ะ น้องกะกำลังย่างได้เนาะ พากันเล่นดินเล่นขี้ฝุ่น เกียกขี้ดิน ขี้ไก่ ขี้หมา จนโตดำปี้ปี้ สกปรกมอมแมม บักอย่างขนาด เล่นแล้วแล้ว น้องกะเมื่อยล้า เลยหลับทั้งทั้งที่บ่ได้อาบน้ำนั่นล่ะ ? บ่อาบน้ำให้มันเหล่ว ขี้คร้าน... อยู่เล่นเป็นหมู่มันกะดีปาหยัง ? บักเมี่ยงคึด น้องกะนอนหลับของน้องไป บักเมี่ยงกะหาอาบน้ำสำบายคิงเสย... อาบแล้วแล้ว จั่งค่อยมานอนหลับ... พอฮอดยามมื้อแลง พ่อกับแม่กลับจากนา มาเห็นน้องเปื้อนขี้เปื้อนเยี่ยว กะเลยเอิ้นบักเมี่ยงมาสั่งสอนว่า ? เมี่ยงเอ้ย...มึงเบิ่งน้องจั่งได๋เดียวหนิ จั่งให้น้องสกปรกเลอะเทอะจั่งซี้... เป็นหยังบ่อาบน้ำให้น้องแหน่... มื้อลุน คันน้องเลอะจั่งซี้ ต้องอาบ ต้องล้างน้องให้สะอาด ให้เกลี้ยง ทุกซอกทุกมุมเด้อ ? ? เอ้อ..เอ้อ . ? ว่าซั่น บักเมี่ยงรับปาก มื้อลุนมา พ่อกับแม่กะไปนาคือเก่านั่นล่ะ บักเมี่ยงกะเลี้ยงน้อง ดูแลน้องคือเก่านั่นล่ะ แล้วกะเล่นกับน้อง จนน้องสกปรก เลอะเทอะ คือเก่านั่นล่ะ แถม น้องยัง หยิบขี้ไก่โป่ กิน อีกเด้ อีตาเนียะ บักเมี่ยง รับปากพ่อแม่แล้ว ว่าคันน้องสกปรก ต้องล้างให้สะอาดเกลี้ยง มันกะเลยเอาน้องไปอาบน้ำ ถูทางนอกจนขี้ไคล ขี้ดิน ขี้หมา ขี้ไก่ ออกเหมิดแล้ว เกี้ยงดีสะอาดแล้ว ย่อนว่าน้อง กินขี้ไก่เข้าไปในท้อง บักเมี่ยง กะเลยเอามีดมาปาดท้อง แบ๋ไส้น้องออกมา ปิ้นล้าง (ปานล้างไส้ไก่เด้เดียวหนิ) สิล้างเอาขี้ไก่ออกจากไส้น้องนั่นล่ะ จัดการเรียบร้อย กะยัดไส้น้องเข้าไว้ในท้องคือเก่า แล้วกะเอาน้องมานอนไว้ในอู่ กวยอู่ โหล่นโต่น โหล่นโต่น.. น้องกะตายแหล่วเนาะ เฮ็ดปานนี้ ไผสิทนไหว....
ตอนที่ 3 บวชเณร
พ่อกับแม่ กลับจากนา เห็นน้องนอนอยู่ในอู่ คึดว่าแมนนอนหลับ เลยบ่ทันได้เอะใจอีหยัง.... จนดนเติบ สงสัยว่า เป็นหยังนอนหลับดนแท้ กะเลยไปเปิดผ้าห่มออก เห็นท้องมีฮอยขาด ลูกหล่าเลา ตายแล้ว !!! เลากะเสียใจบักอย่างใหญ่ เอิ้นบักเมี่ยงมาด่า บักเมี่ยงกะแก้โตว่า ต้องการล้างขี้ไก่ออกจากไส้น้องให้มันสะอาด ตามที่รับปากไว้ บ่คึดว่าน้องสิตาย...พะนะ พ่อกับแม่อดรนทนบ่ไหว เห็นบัก เมี่ยง เป็นบัก ขี้หลักเหยี่ย บ่ต้องการให้ขี้หลักเหยี่ยอยู่ในบ้าน กะเลยไล่บักเมี่ยงออกจากบ้าน ไปตั้งแต่มื้อนั่น วันนั่น ซั่นแหล่ว.. บักเมี่ยงท้าว ถืกขับไล่ออกจากบ้าน ย่างซมซาน หาหม่องเพิ่ง เลาะตามเฮือนญาติพี่น้อง หาหม่องสิอยู่เซา ญาติเลานั่น ฮู้เรื่องเลาจนเหมิด เลยบ่มีผู้ได๋ รับอาศัยไว้ในบ้าน ซมซานดั้นเดินดินด้นต่อ บุญเลายัง จั่งมาพ้อ สมภารเฒ่า อยู่วัดหลวง นั่นเด้อ... บักเมี่ยงย่างเข้าวัด ขอพักอาศัยอยู่นำหลวงพ่อ เป็นสังคะลี (เด็กวัด) กินข้าวก้นบาตร ซ่อยเฮ็ดงานวัด ปัดกวาดกุฏิ ลานวัด รับบาตร ล้างบาตร ล้างถ้วยซาม เด้ หลวงพ่อเห็นว่า อายุกะพอบวชแล้ว กะเลยจัดการบวชเณรให้ บักเมี่ยง กะเลยกลายเป็น เณรเมี่ยง ซั่นแหล่ว บวชเณรแล้วกะร่ำเรียนเขียนอ่านภาษาบาลี โตหนังสือธรรม โตหนังสือไทยน้อย เลาเป็นคนฉลาดเนาะ กะเรียนรู้ได้เร็วเด้
ตอนที่ 4 เล่นทวยกัน
มื้อนึง ชาวบ้าน มาซ่อยกันเฮ็ดงานอยู่วัด เฮ็ดงานไปคุยกันไป แล้วกะชวนกันเล่นทวยกัน พ่อเฒ่านึง ถามว่า ? แม่มันฮ้องอี้อี้ ลูกมันพี่ ลั่นตั้น ลั่นตั่น ? แม่นหยัง? ? พ่อเฒ่านึง ตอบว่า ? หมูกินฮำ ? ...." บ่แมน ? ...... บ่มีไผตอบได้...ทวยแก้ว่า ? อี่น้อย ๆ แก่ไส้ลอดขอน...แมนหยัง? ? ? มดขนไส้ขี้กะปอม ? พะนะ พอใหญ่นึงเลาตอบ... .. บ่แมน ..ตอบบ่ได้..กะเฉลย ? อี่น้อย ๆ แก่ไส้ลอดขอน กะคือ กระสวยต่ำหูก นั่นตั้ว ? ? แม่มันฮ้องอี้อี้ ลูกมันพี่ ลั่นตั้น ลั่นตั่น กะคือ ไนปั่นด้าย นั่นเด้ ? ทวยแก้กัน ได้คำตอบเรียบร้อยแล้วกะเริ่มคำทวยใหม่ว่า ? ผู้ญิงไปได้หลาย ผู้ชายไปได้หน่อย เด็กน้อยไป บ่ได้จักเม็ด แมนหยัง? ? บ่มีไผตอบได้จักคน กะยังว้า กะยังว่า แล้วกะบ่มีไผมีคำทวยแก้ซั่มแหม ทุกคนยอมแล้ว สิให้พ่อเฒ่านั่นเฉลย เลากะบ่เฉลย พอดีเณรเมี่ยง ย่างมา ฟังคำทวยเรียบร้อยกะเลยตอบว่า ? บักหญ้าฝืด (หญ้าเจ้าชู้) แมนบ่ ??. (ผู้ญิงนุ่งซิ่นล่าม ๆ บักหญ้ามันปักหลาย, ผู้ชายนุ่งซ่งบักหญ้ามันปักหน่อย, เด็กน้อยมันบ่นุ่งอี่ยัง บักหญ้าเลยบ่มีบ่อนสิปัก) ? แมน ? ....พ่อเฒ่านั่นเลยทวยต่อว่า ? อยู่โคกสร้างถ้วย อยู่ห้วยสร้างมอง อยู่หนองกองก้น แมนหยัง ? เณรเมี่ยงกะตอบว่า ? อยู่โคกสร้างถ้วยกะคือ มดลิ้นเฮ็ดขวย ,อยู่ห้วยสร้างมอง กะคือ แมงย่างซิ้นเฮ็ดฮัง (แมงมุมชนิดหนึ่ง), อยู่หนองกองก้น กะคือ หอย แมนบ่ ? ? แมน ? ....พ่อเฒ่านั่น กะทวยต่อว่า ? นอนเว็น ขี้ค่ำ นอนต่ำขี้สูง แมนหยัง ? เณรเมี่ยงกะตอบว่า ? นอนเว็นขี้ค่ำ กะคือ กะต่าย , นอนต่ำขี้สูง กะคือ ขี้ไก่เดียน แมนบ่ ? ? แมน ? ....พ่อเฒ่านั่น กะทวยต่อว่า ? สี่ขายั้งธรณีแอะแอ่น อ้าปากขึ้นเทิงฟ้า คาบงา แมนหยัง ? เณรเมี่ยงกะตอบว่า ? ข้องใส่ปลา แมนบ่ ? ? แมน ? ....พ่อเฒ่านั่น กะทวยต่อว่า? เฒ่าสองเฒ่า บังเล้า บ่เห็นกัน แมนหยัง ? เณรเมี่ยงกะตอบว่า ? หูสองข้าง แมนบ่ ? ? แมน ? ....พ่อเฒ่านั่น กะทวยต่อว่า ? นั่งสูงกว่ายืน แมนหยัง ? เณรเมี่ยงกะตอบว่า ? หมากะแมน แมวกะแมน ถืกบ่ ? ? ถืก ? ....พ่อเฒ่านั่น กะทวยต่อว่า ? หางอยู่ใต้ฮูดาก แมนหยัง ? เณรเมี่ยงกะตอบว่า ? หางกะเตี่ยว แมนบ่ ? ? แมน ? ....พ่อเฒ่านั่น เริ่มอุกอั่งคิงฮ้อนแล้วเด้ ถามหยังกะตอบได้เหมิดเว่ย ? คำทวยนี้ล่ะต้องอยู่หมัดแน่ ๆ เลย ? กะทวยต่อว่า ? กาบินไป กาฮ้อง กาบินมา กาหลง แมนหยัง ? เณรเมี่ยงกะตอบว่า ? กาหลง กะ กงหลา ท่อนั่นตั้ว ถืกบ่ ? ? ถืกยุ ? ....พ่อเฒ่านั่น กะทวยต่อว่า ? นั่งค่อม่อ มีแข้ว ล่ะ แมนหยัง ? เณรเมี่ยงกะตอบว่า ? นั่งค่อม่อ มีแข้ว.....กะต้องเป็น แมวขี้ แมนบ่ ? ? แมน ? ....พ่อเฒ่านั่น เลาสิเหมิดคำทวยแล้ว กะเลยว่า ? เอ้า มีแต่พ่อใหญ่ทวยฝ่ายเดียว เณรเมี่ยงลองทวยมาเบิ่งกะดู๊ ? ว่าซั่น เณรเมี่ยงเลากะได้เรียนธรรมเรียนบาลีเนาะ กะเลยถามว่า ? สัพพี สัพพัง ดังวา คุชลามิคา แมนหยังเอ๋า ? พ่อเฒ่านั่น กะว่า ? สัพพี กะคำพระสวดให้พรนั่นแหล่ว ? ? บ่แมน มันบ่ง่ายปานนั่นดอก พ่อใหญ่เอ้ย..คึดเบิ่งใหม่ ? พ่อเฒ่านั่น คึดแล้วคึดอีก กะคึดบ่ออก ตอบแล้วตอบอีก กะตอบบ่ถืก สิทวยแก้ เพื่อที่สิให้เณรเมี่ยงเฉลย เณรเมี่ยงกะตอบได้เหมิดเอาโลด ? กลิ้งขู่หลู่ เห็นขี้หยุดจ่ะ แมนหยัง ? ? กวักอักไหม หาขี้ไหม (พอเห็นขี้ไหมกะหยุดแล้วกะเอาขี้ไหมออก) ? ? บ่กิน บ่ขี้ มีแต่ปี้ท่าเดียว แมนหยัง ? ? บี้ (ฝักหลอกที่เอาไว้ทำพันธุ์แล้วมันเป็นแมงบี้นั่นหนา) ? ? บักน้อย ๆ แก่ผ้าแดงลอดขอน แมนหยัง ? ? แย้ (ท้องแย้ลายแดง ๆ คือผ้า) ? ? เหล็กแดง แทงดิน แมนหยัง ? ? มันแกวแดง ? ? ดำคือหมี แฮ่งตี แฮ่งกัด ดำคือหมัด แฮ่งกัด แฮ่งตี แมนหยัง ? ? ดำคือหมี แฮ่งตี แฮ่งกัด กะคือ สิ่ว ดำคือหมัด แฮ่งกัด แฮ่งตี กะคือ ค้อนตอกสิ่ว ? ? โก่งโค้งโน่ง ข้วมท่ง สามแสน ผู้ได๋ทวยแม่น ให้แหวนวงนึง ? ? ฮุ้งกินน้ำ ? ? ต้นท่อเข็ม ใบเต็มน้ำ แมนหยัง ? ? ผักแว่น ? ? อ่อล่อ ท่อโป้มือ พือไปทั่วท่ง แมนหยัง ? ? หน่วยตา ? ? บักหัวโล้น โตนน้ำแต่เดิ่ก แมนหยัง ? ? กะบวยตักน้ำ ? ? บักน้อย ๆ โตนตั่งคอหัก หมาโตนสัก แมงวันแตก พืง แมนหยัง ? ? ขี้ ? ? สัตว์สี่ขา หน้าสั้น ฮ้องสนั่น เสียงไกล แมนหยัง ? ? อึ่ง ? ? ต้วยก้น บ่ให้ว่าต้นก้วย แมนหยัง ? ? เช็ดขี้มูก ? ???. ในที่สุด กะเลยบ่ฮู้คำเฉลย เณรเมี่ยงกะบอกว่า คันอยากฮู้คำเฉลย กะให้หาแนวกินแซบ ๆ เฮ็ดลาบเทาแซบ ๆ มาถวาย เด้อ จั่งค่อยสิบอก พะนะ นั่นล่ะ ชื่อเสียงของเณรเมี่ยง กะเลยเริ่มขจรขจายไกล ซั่นตี้ล่ะ
ตอนที่ 5 หลวงพ่อกินขี้หมา
มื้อหนึ่ง ยามเช้า หลังจากฉันจังหันเรียบร้อยแล้ว หลวงพ่อไปธุระในเมือง ให้เณรเมี่ยงอยู่เฝ้าวัด พร้อมทั้งสั่งให้เณรเมี่ยงเฝ้ากุฏิดีดี อย่าให้หมูหมากาไก่ มาขี้ใส่กุฏิ เด้ หว่างมื้อเช้านี้ พ่อออก แม่ออกเอาข้าวต้มข้าวหนม พร้อมทั้งถั่ว งา มาถวายหลายเติบยุ เณรเมี่ยงอยากกินข้าวหนม ดนดน กะเลยเอาข้าวหนมพวกนั้น มาตำคลุกรวมกัน แล้วกะปั้นเป็นก้อนยาว ๆ คือขนมหนังต่องแอก นั่นแหม เลาก๋าว่าสิเฮ็ดข้าวหนมแดกงา นั่นล่ะหวา เฮ็ดแล้วแล้ว กะเอาไปตากย่ายไว้สาด สาดนั่นกะเป็นสาดตากข้าวแห้งเด้ ตากแล้วเรียบร้อย กะไปนอนเล่นพักผ่อน สบายอารมณ์เสย ขนมแดกงา ที่เณรเมี่ยงเอาตากไว้ เบิ่งจั่งนึง มันผัดคล้าย ๆ กับกองขี้หมา เด้บ่ะได๋ หลวงพ่อกลับจากธุระ เห็นข้าวหนมเณรเมี่ยงตากย่ายอยู่สาด กะเข้าใจว่าขี้หมา กะเลยเอิ่นเณรเมี่ยงมา ว่า เป็นหยังจั่งค่อยให้หมาขึ้นมาขี้ใส่ข้าวแห้ง แล้วกะสั่งให้เณรเมี่ยงกินขี้หมาซุมนั่น เป็นการทำโทษ เณรเมี่ยงกะทำเป็นอิดออด บ่กล้ากิน แต่ในที่สุดกะกิน แล้วกะกินเอา กินเอา อย่างเป็นตาแซบ ? ป้าด แซบ ๆ ๆ ?.? หลวงพ่อเห็นเณรเมี่ยงกินเป็นตาแซบ กะเลยถามว่า ? มันแซบอีหลีติเมี่ยง มันบ่เหม็นติ ? ? แซบอีหลีครับหลวงพ่อ ลองชิมเบิ่งครับ ? หลวงพ่อกะเลยหยิบ มาลองชิมเบิ่ง ? โฮ้ หวาน หอม แซบดี.... อืม ขี้หมามันกะแซบปานนี้ตั้วหนิแมะ คันฮู้จั่งซี้ ปล่อยให้หมามาขี้ใส่แต่โดนแล้ว......... มื้อลุน บ่ต้องไล่มันเด้อเมี่ยง ปล่อยให้มันมาขี้ใส่หลาย ๆ โลดเด้อ ? เณรเมี่ยงกะหัวย่ามอยู่ในใจ นั่นแหล่ว มื้อลุน ก่อนหลวงพ่อสิไปธุระ กะสั่งเณรเมี่ยงว่า ? เมี่ยงเอ้ย มื้อนี้ ปล่อยให้หมามาขี้ใส่ข้าวแห้งหลาย ๆ เด้อ ห้ามไล่เด็ดขาด เด้อ ? เณรเมี่ยงกะหนีไปหาเล่นอยู่หม่องอื่น ปล่อยให้หมา มาขี้ใส่สาดตากข้าวแห้งอีหลี ตามคำสั่งของหลวงพ่อ พอหลวงพ่อกลับจากธุระ เลาติดใจรสชาติขี้หมาเนาะ กะเลยฟ้าวไปหยิบขี้หมาขึ้นมากิน ? บ๋า กองนี้มันคือบ่แซบหว่า เป็นเหม็น ๆ นำ ? เลาสงสัย แล้วกะหยับไปหาชิมกองอื่นต่อไป.... เณรเมี่ยง กะจอบเบิ่งอยู่เด้ ... ฮ้องถามหลวงพ่อว่า ? เป็นจั่งได๋ครับ หลวงพ่อ แซบบ่ ? ? เป็ง เหม็ง ๆ ฉ่ง ๆ (เป็นเหม็น ๆ ส้มๆ) ? หลวงพ่อเบ๋ปากตอบเณรเมี่ยงเลากะหัวย่าม ย่าม แหล่วเนาะ ? (ไผว่าขี้หมามันแซบ... ขี้หมามันบ่แซบเดิก...) ?
ตอนที่ 6 หลวงพ่อแยคันทัน
พ่อใหญ่ผู้เลาทวยแพ้เณรเมี่ยง กะพยายามคิดหาคำตอบของคำทวยเด้ แต่ว่าคิดจั่งได๋กะคิดบ่ออก
? สัพพี สพพัง ดังวา คุชลามิคา มันแมนหยังน้อนอ ? กลับมาถามเณรเมี่ยง เณรเมี่ยงกะบ่บอก กะบอกคือเก่าว่า ต้องหาลาบเทาแซบ ๆ มาถวาย เป็นการแลกเปลี่ยนเด้ ว่าซั่น เฒ่าพ่อใหญ่นั่น กะเลยอดทนคองคอยท่าจนฮอดยามเทาเกิด เลากะไปหาทาวเทา ได้เทาอ่อนอั่วลั่วดี้ดี เลากะเอามาลาบใส่ป่นปลาค่อ ทุบหมากเขือขื่นใส่พร้อม ปรุงอย่างแซบนัว กะเอาไปถวายเณรเมี่ยง กับหลวงพ่อ เณรเมี่ยงฉันลาบเทาเรียบร้อยแล้ว กะเลยมาเฉลยคำทวยให้ฟังว่า ? สับพี กะคือ ไก่เอาปากสับอึ่ง อึ่งมันเลยพองโตขึ้น จนพี สับพัง กะคือ บักจกถากขอบส่าง ขอบส่างมันกะพังย่าว ดังวา กะคือ ดังช้าง หรือว่างวงช้างนั่นล่ะ มันยาวเป็นวา ส่วน คุชลามิคา กะคือ คุฮั่ว...คุ กะคือ คุ ชลา กะคือน้ำ มิคา กะคือ บ่คา แปลว่า คุน้ำบ่คา กะคือ คุรั่ว นั่นเอง ? หลวงพ่อฉันลาบเทา ฮู้สึกแซบคัก ถืกใจผู้เฒ่าคัก พอฉันเพลแล้ว เลากะเลยถามเณรเมี่ยงว่า ? เมี่ยง หว่างเพลฮั่น แนวกินอันเขียว ๆ น่ะ แมนอีหยังเกาะฮึ แซบดีคัก ? ? ลาบขี้อ่อนงัว ครับหลวงพ่อ ? ? โอ ... ติ ลาบขี้อ่อนงัววะติ แซบน้อ ขี้อ่อนงัวหนิ ? หลวงพ่อเลาว่า มื้อลุนมา หลวงพ่อคึดอยากลาบขี้อ่อนงัวซั่นเด้บาดตาหนิ คองท่าให้โยมเอามาถวายอีกกะบ่มีไผเอามาถวาย คองแล้วกะคองอีก จนเลาทนบ่ไหว กะเลยถามเณรเมี่ยงว่า ? เอ..เมี่ยง .. ขี้อ่อนงัวหนิ เขาไปเอามาแต่ไส เขาไปเอาบ่อนจั่งได๋มันฮึ ? ? ขี้งัวนี่เนาะหลวงพ่อ ถ้าอยู่ในลำไส้เลิ่กๆ คัก ๆ กะคือ ขี้เพี้ย ถ้าอยู่ในท้อง ยังบ่ทันขี้ออกมา กะคือ ขี้อ่อน ถ้าออกมาจากท้องงัวแล้ว กะคือ ขี้แก่ ..... ขี้เพี้ย กะเอาไปใสลาบใส่ก้อย....ขี้อ่อนกะเอามาลาบกิน....ขี้แก่ บ่มีไผกิน ตั้วครับหลวงพ่อ ?
? แล้วกะขี้อ่อนงัวหนิ เขากะไปจกเอาจากดากมันนั่นแหล่วหลวงพ่อ ? เณรเมี่ยงตอบ พอสวย ๆ จักหน่อย หลวงพ่อกะเลยชวนเณรเมี่ยง ไปท่งนา สิไปหาจกเอาขี้อ่อนงัวว่าซั่นเถาะ พอเห็นงัวอยู่นำท่งนา หลวงพ่อกะบอกเณรเมี่ยงว่า ? เมี่ยง ๆ ไป เจ้า เข้าไปจกเอามาให้หลวงพ่อแหน่ไป ? ? ผมจกบ่เถิงดอกครับหลวงพ่อ งัวโตสูงปานหนิ หลวงพ่อจัดการโลดครับ ผมสิถือกะต่าให้ ? หลวงพ่อกะเลยค่อย ๆ ย่องเข้าไปทางหลังงัว เอามือนุ่ยใต้หางมัน ? นุ่ย ๆ ๆ ๆ ๆ ? วะซั่นว่า งัวมันกะยกหางขึ้น ยืนหลับตามีแฮงแหล่วเนาะ ไปนุ่ยดากมันแมะ หลวงพ่อได้ที กะเลยเอามือจกดากงัว มันกะจกบ่เข้าเหล่ว ดากมันยุ่มอยู่แมะ งัวเทิงเจ็บเทิงตกใจ กะเลยดีดโด่งวะหนึ่ง ขาถีบถืกหลวงพ่อ ล้มป่างง่าง ? เออะ ๆ ๆ ๆ... อู๊ย... เจ็บ ๆ งัวฮ่าเอ้ย ปะสาขี้ สำมาหวงคักหวงแหน่ แท้ว้า ? ? กะมันยังบ่ทันได้เบ่งออกมา มันกะหวงนั่นตั้วครับ หลวงพ่อ กะเลือกเอา โตที่มันกำลังเบ่งออกมา แหน่แหม ? เณรเมี่ยงแนะนำ ? บ้อเมี่ยง... เอ้อ...กะบอกกันจั่งซี้ แหน่แหม ? หลวงพ่อกะย่างหางัวโตที่กำลังเบ่ง(ขี้) .....ไปพ้อพอดี เณรเมี่ยงกะเอามือชี้ท่วงว่า ? นั่น ๆ หลวงพ่อ กำลังตูนพู่ยู่ พู่ยู่ ออกมาอยู่นั่น ฟ้าวจก ฟ้าวจก ? หลวงพ่อย่านบ่ทัน ฟ้าวแล่นเข้าไป เอามือจกดากงัว มือเลากะหลูลัวะเข้าไป อุ่นย่วยวะหนึ่ง เลากะฟ้าวจกต่อเข้าไป จนมิดแขนศอก เอามือกำขี้งัวไว้ ฝ่ายงัว ตั้งใจสิขี้แซบ ๆ บัดมีแนวมากวน งัวมันตกใจ เทิงเจ็บนำล่ะตี้ กะเลยคาดลาดยุ่มดาก แล้วกะกระโดดโด่ง แล่นหนีเตลิดเปิดเปิง แขนหลวงพ่อถืกดากงัวยุ่มฮัดไว้ หลวงพ่อเลากะเลยถืกงัวลาก ตะดาดตะดาดไปตามไฮ่นา แต่ว่าเลากะยังบ่ปล่อยกำขี้งัวในมือเด้ ... กะเลาอยากได้เนาะ ? เมี่ยง ๆ ซ่อยแหน่... ซ่อยแหน่ ? ? แยคันทัน หลวงพ่อ แยคันทัน แยคันทัน ? เณรเมี่ยงเลาตกใจนำ ฮ้องบอกหลวงพ่อ พอดีงัวมันลากหลวงพ่อไป เถิงคันแทนา หลวงพ่อกะเลยยันคันแทไว้ มือเลาเลยหลุดออกจากดากงัว ? เมี่ยง ๆ ได้แล้ว ได้แล้ว ได้กำนึงแล้ว เอากะต่ามาใส่ เร็ว ๆ ? เณรเมี่ยงถือกะต่ามา หลวงพ่อแบมือออกสิเอาขี้อ่อนงัวใส่กะต่า ? ขี้งัวคือเหม็นแท้หว่า ..ฮ่วย มันขี้แก่งัวตั้วหนิ ? หลวงพ่อเลาว่า ? สงสัย ขี้อ่อนงัวมันอยู่เลิ่ก ๆ ก่อนี้มั้งครับหลวงพ่อ ? เณรเมี่ยงเลายังตั๋วต่ออีกเด้เดียวหนิ ? โฮ้ หลวงพ่อเก่งคักเนาะ สุดยอดเลย สู้งัวได้ ? เณรเมี่ยงเลาย่องต่อ ? แล้วที่เจ้าว่า แยคันทัน แยคันทัน น่ะ มันแม่นหยังล่ะ เมี่ยง ? ? แยคันทัน กะ ยันคันแท นั่นเด้หลวงพ่อ ? ? ฮู้ย...เจ็บแอว เจ็บคิงเหมิดเอาโลด คันขี้อ่อนงัว มันเอายากปานนี้ ข้อยบ่เอานำเด้อ.. ยอมแพ้แล้วล่ะ ? พะนะ หลวงพ่อว่า สรุปแล้ว หลวงพ่อกะบ่ได้ขี้อ่อนงัว บ่ได้กินลาบเทา แถมยังถืกเณรเมี่ยงต้ม หลอกให้ไปกำขี้งัวจนเกือบเอาซีวิตบ่รอดอีกซ้ำแม๋....
ตอนที่ 7 หลวงพ่อบักโต่น
มื้อนึง หลวงพ่อ ย่านเจ้าของตื่นสวย สิบ่ทันบิณฑ์บาต กะสั่งเณรเมี่ยงไว้ว่า ? เมี่ยงเอ้ย มื้ออื่นเช้า ปลุกหลวงพ่อเด้อ คันเห็นดาวเพ็กขึ้น กะให้ฟ้าวมาปลุกหลวงพ่อเด้อ ? สั่งแล้วเลากะเข้านอน (ดาวเพ็ก คือดาวศุกร์นั่นหละ ดาวศุกร์ที่ขึ้นตอนเช้า เขาเอิ่นว่า ดาวเพ็ก......ฮาลังหม่อง กะเอิ่นว่าดาวเพชร) ฝ่ายเณรเมี่ยง กะบ่อยากตื่นแต่เดิ่ก ลุกแต่เช้า ย่อนว่า ช่วงเช้ามืดน่ะ มันเป็นช่วงที่นอนแซบ ที่สุด แต่ว่าคันสิบ่ปลุกหลวงพ่อ กะบ่ได้ เลากะเลย เอาขี้กะบอง ขึ้นไปมัดไว้ปลายตาล แล้วกะจุดไฟ เด้ จากนั้น กะลงมา เข้าไปปลุกหลวงพ่อ ? หลวงพ่อ ๆ ดาวเพ็กขึ้นแล้ว ? เทิงเว้าเทิงซี้มือไปทางขี้กะบองอยู่ยอดตาล หลวงพ่อเห็นไฟขี้กะบองอยู่ยอดตาล กะคึดว่าแมนดาวเพ็กอีหลี กะเลยล้างหน้า ห่มผ้า ถือบาตร เข้าไปบิณฑบาต เลาย่างไป ฮอดเลาะบ้าน กะยังมืดตึบอยู่ บ่ทันแจ้งจ้อย ชาวบ้าน กะยังบ่มีไผลุกขึ้นมานึ่งข้าวจ้อย หลวงพ่อกะเลยเหลียวเบิ่งดาวเพ็กอีก.... ...เอ๋า พอเบิ่งจากหม่องนี่ มันผัดบ่เห็นดาวเพ็ก บ่มีดาวเพ็ก แสดงว่าดาวเพ็กยังบ่ทันขึ้น เลาฮู้โตว่า ถืกเณรเมี่ยงตั๋ว เด้ คันสิย่างกลับวัด กะไกลเนาะ ขี้คร้านย่าง กะเลยตัดสินใจว่า ? หาหม่องนอนแถว ๆ นี่ ดีกว่า ? หลวงพ่อย่างไปเห็นค้างบักโต่น เป็นตาหลับได้ กะเลย นั่งลงพิงเสาค้างบักโต่นนั่นล่ะ หลับ..... แม่ใหญ่อั่นนึง(เอิ่นเลาว่า แม่ใหญ่สา ซะเนาะ)... ฝ่ายแม่ใหญ่สา ตื่นแต่เดิ่ก ลุกแต่เช้า นึ่งข้าว สิเฮ็ดแนวกินไปจังหัน เด้ เลากะสิไปเก็บบักโต่นไปแกงใส่ไก่ นั่นหนา ตอนนั่น มันกะยังบ่ทันแจ้งดีเนาะ หลวงพ่อกะยังนั่งหลับเสยอยู่... แม่ใหญ่สากะเอามือคลำหาบักโต่น พอดีคลำไปพ้อหัวโล้นหลวงพ่อ คึดว่าแมนบักโต่น ตัดสินใจว่า ? หน่วยนี้ ใหญ่พอดี เอาหน่วยนี่หละ ? แล้วกะเอาสองมือจับหัวหลวงพ่อบิด คือบิดบักโต่นนั่นล่ะ หลวงพ่อถืกบิดหัว ขะลาดตื่นขึ้น....ตกใจอย่างใหญ่ ? ผีหลอก...ผีหลอก ? แล้วกะฟ้าวถือบาตรแล่นหนี ฝ่ายแม่ใหญ่สา กะตกใจคือกัน ? ว้าย...ผีหลอก.. ? แล้วกะแล่นหนีขึ้นเฮือน....
ตอนที่ 8 หลวงพ่อแบกกระทอเกลือ
ช่วงออกพรรษาเนาะ ช่วงนั้นกะมีงานเทศน์ออกพรรษา กะคือ พระแต่ละวัด กะสิเวียนไปเทศน์ อยู่วัดบ้านอื่นนำนั่นหนา หลวงพ่อกะรับนิมนต์ ไปเทศน์บ้านอื่น วัดอื่น คือกัน หลวงพ่อเลาฉันจังหันแล้ว กะขี่ม้าออกเดินทางไปวัดบ้านอื่น กับเณรเมี่ยงนั่นล่ะว๋า แต่ว่าเณรเมี่ยงบ่ได้ขี่ม้าเด้ ย่างเอาว่าซั่นเถาะ พอไปฮอดแล้ว หลวงพ่อกะขึ้นเทศน์ เลากะเสียงดีตั้วล่ะ เทศน์ม่วน พ่อออกแม่ออก กะถวายกัณฑ์เทศน์ บักอย่างหลายเลย ว่าซั่นเถาะ เทิงข้าวต้ม เทิงข้าวหนม มีฮอดกะทอเกลือ พุ่นน่ะ พอบ่าย ๆ เทศน์จบแล้ว หลวงพ่อกะพาเณรเมี่ยงกลับวัด เอาข้าวต้มข้าวหนม มัดใส่หลังม้า ขี่ม้ากลับคือเก่า นั่นล่ะว๋า ส่วนเณรเมี่ยง กะแบกกะทอเกลือ ย่างนำก้นม้าต้อย ๆ ( กะเป็นตาหลูโตน เณรเมี่ยงยุเด้เนาะ บะดาย ) ย่างไปเรื่อย ๆ จักหน่อย หลวงพ่อกะถามว่า ? เป็นจั่งได๋เมี่ยง เมื่อยบ่ ? ? เมื่อยยุ หลวงพ่อ ? ? เอ้อ อดทนเอาเด้อเมี่ยงเด้อ อีกจักหน่อยกะฮอดวัดแล้วล่ะ ? หลวงพ่อ กะถามเณรเมี่ยงอยู่จั่งซี้เรื่อย ๆ แต่ว่าบ่พาเซาพักจักเทื่อแหม๋ ย่างมาไกลเติบ เณรเมี่ยงกะเมื่อยล่ะเว่ย สิเซาพักผู้เดียวกะบ่ได้ เดี๋ยวสิย่างบ่ทันหลวงพ่อ กะเลยเอาหัวซบใส่กะทอ หลับตาหมุ่ย ๆ เสียงกรนตอด ๆ พร้อมเด้ เฮ็ดคือจั่งคนนอนหลับ นั่นหนา ย่างไปนำ หลับไปนำ กรนไปนำ เป็นตาสำบายค๊ากคัก หลวงพ่อ กะฮ้องถามว่า ? เป็นจั่งได๋เมี่ยง เมื่อยบ่ ? บ่ได้ยินเสียงตอบ เณรเมี่ยงเลาทำท่าหลับนั่นหนา หลวงพ่อกะถามอีก ? เมี่ยงเอ้ย เมี่ยง เป็นจั่งได๋ ว่าเด้ ? ? อย่ากวนน๊า คนกำลังหลับสำบาย ? แล้วกะหลับตาหมุ่ย ๆ กรนตอด ๆ คือเก่า สมควร หลวงพ่อกะถามอีก แบบเก่า เณรเมี่ยงกะตอบคือเก่านั่นล่ะ แล้วหลวงพ่อกะถามอีก ? เป็นจั่งได๋เมี่ยง ? ? สำบายดีคักครับหลวงพ่อ หมุน ( หนุน ) กะทอ หลับสำบายดีคัก ? หลวงพ่อเลาง่วงนอน ตั้งแต่หลังฉันเพลแล้วเนาะ เลากะอยากนอน อยากหลับคือกัน สิหลับเทิงหลังม้า กะย่านตกม้า กะเลยถามเณรเมี่ยงต่อว่า ? มันหลับสำบายอีหลีติเมี่ยง ? ? สำบายอีหลีครับ หลวงพ่อ ? ? มาให้หลวงพ่อลองเบิ่งกะหนา ? ว่าแล้ว กะลงจากหลังม้า เอากะทอเกลือมาจากเณรเมี่ยง แบกไว้บ่า ลองเอาหัวซบหมุนเบิ่ง ฝ่ายเณรเมี่ยง กะเปลี่ยนไปขี่ม้า ฟ้าวไล่ม้าให้แล่นไปอย่างหัน ปากกะทำท่าฮ้องว่า ? ยอ ยอ หยุด หยุด ท่าหลวงพ่อก่อน ท่าหลวงพ่อก่อน ? ทางมือล่ะตีม้าให้แล่นไป ...คราวเดียวกะฮอดวัด นอนหลับสำบาย ท่าหลวงพ่ออยู่วัดพุ่นน่ะ ..... ฝ่ายหลวงพ่อ ได้กะทอมาแบกใส่บ่า บ่ทันพอคราว หนักล่ะเว่ย กะผู้เฒ่าเนาะ สิแบกได้โดนจั่งได๋ .... เสียฮู้เณรเมี่ยงอีกแล้ว ...
ตอนที่ 9 หลวงพ่อเคียดให้ปลา
หลวงพ่อฮู้โตว่า เสียฮู้เณรเมี่ยง เลากะสิสูนเติบอยู่ล่ะว๋า คึดในใจว่า เดี๋ยวกลับไปฮอดวัดก่อน จั่งค่อยจัดการลงโทษเณรเมี่ยง พอแบกย่างไป ได้อีกจักหน่อย ฮู้ว่าแบกกลับไป บ่ฮอดวัดคัก ๆ กะเลยคึดสิเอาเซี่ยงไว้แถวๆ นั่นก่อน จั่งค่อยพาเณรเมี่ยง กลับมาเอาทีหลัง ว่าซั่นเถาะ... หลวงพ่อเหลียวหา หม่องเซี่ยงไปนำ ย่างไปนำ พอดี เห็นกอไผ่บง อยู่ข้างทาง กะเลยเอากะทอเกลือ ไปเซี่ยงไว้ เอาใบไผ่แห้งปกไว้พร้อมพุ่นล่ะแหม๋ พอย่างถอยออกมา เลากะคึดได้ว่า ? เอ ... ขี้ขโมยสิบ่มาลักเอาบ้อนอ?? เอ .. สิมีคนเห็นบ่นอ?? เอ ... ขนาดเฮาเฒ่าแล้วยังเห็น ผู้อื่นกะสิเห็นคือกันนั่นตั้ว... บ่ได้ บ่ได้ เซี่ยงไว้หม่องนี้บ่ได้ ต้องเอาไปเซี่ยงไว้หม่องอื่น ? คึดได้แล้ว กะเลยไปแบกเอากะทอเกลือ ย่างต่อ ไป เห็นป่าหญ้าคาฮก ๆ เลยเอาเข้าไปเซี่ยงไว้อีก ก่อนสิย่างไป กะคึดคือเก่าอีก กะไปแบกเอาอีก หลวงพ่อเลาย่านขี้ขโมย มาลักเกลือเลาคักนอ หาหม่องเซี่ยงแล้ว เซี่ยงอีก บ่ว่าสิเอาเซี่ยงไว้หม่องได๋ จะของกะเห็นคือเก่า เลยเซี่ยงบ่สำเร็จทักเทื่อ กะเจ้าของเป็นคนเซี่ยงเนาะ สิบ่เห็นจั่งได๋เว่ย หลวงพ่อกะดายยยย ... พอดีย่างมาฮอดเลาะห้วย พ้อบวก บวกหนึ่ง เลากะคึดได้อย่างชาญฉลาดว่า ? เอ้อ ...ได้การล่ะ หาอยู่ตั้งว่ะโดน เอาเซี่ยงไว้ในน้ำนี่ล่ะ น่าสิปลอดภัยดี ? หลวงพ่อกะเลย เอากะทอเกลือลงไปเซี่ยงไว้ในน้ำ กลับขึ้นมา เหลียวเบิ่ง กะบ่เห็นทอเกลือเลย น้ำในบวกมันกะบ่ค่อยใสเนาะ เลยเหลียวบ่เห็น เลากะส่วงใจว่า ? เอ้อ .. เซี่ยงไว้หม่องนี่ไคแหน่ ขนาดเฮายังบ่เห็น คือสิบ่มีผู้อื่นเห็นดอกตี้ ? หลวงพ่อกะเลยย่างกลับวัด อย่างสำบายใจ พอฮอดวัด ฮ้องหาเณรเมี่ยง ว่าเณรเมี่ยงหลอกตั๋วเลา แล้วกะฟ้าวขี้ม้าแล่นหนี บ่ท่าเลา เณรเมี่ยงกะบอกว่า ? บ่ได้หลอกตั๋วหลวงพ่อดอก กะมันสำบายอีหลี แล้วกะบ่ได้ฟ้าวขี่ม้าแล่นหนีดอก นั่งอยู่หลังม้าซื่อ ๆ ม้ามันฟ้าว กลับวัดของมันเอง ฮ้องบอกให้หยุด ท่าหลวงพ่อมันกะบ่หยุด คันสิทำโทษ กะให้ไปทำโทษม้าเด้อครับ ? ว่าซั่นว่า ? เอ้อ .. คันจั่งซั่นกะแล้วไป แต่ว่ากะทอเกลือ หลวงพ่อแบกมาบ่ไหว มันหนัก หลวงพ่อเอาเซี่ยงไว้เลาะห้วยพู้น ปะ สิพาไปเอา ? เณรเมี่ยง กะเลยต้องกลับไปกับหลวงพ่อ สิไปเอากะทอเกลือ พอย่างไปฮอดบวกนั่น หลวงพ่อกะบอกว่า ? เนี่ยเมี่ยง กะทอเกลือ หลวงพ่อเอาเซี่ยงไว้ในบวกนี่ล่ะ ไป ไป ลงไปงุมเอาขึ้นมา ไปไวไว ? เณรเมี่ยงเหน็บหางกะเตี่ยวขึ้น ลงไปงุมหากะทอในบวก ? หลวงพ่อ พ้อแล้ว พ้อแล้ว ? ยกกะทอขึ้นมา บ่เห็นมีเกลือจักเม็ด เลยบอกหลวงพ่อว่า ? หลวงพ่อ หลวงพ่อ ในกะทอบ่มีเกลือจักเม็ด สงสัยปลาในบวกนี่ มันลัก กินเกลือหลวงพ่อคัก ๆ .... ปาดทิโธ ปลาซุมนี่ บังอาจมาลัก กินเกลือหลวงพ่อติหือ... ? หลวงพ่อเลาสูนให้ปลาในบวก ? ปาดโธ้ ปลาซุมนี้แมะ กูอุตส่าห์แบกเกลือมาตั้งไกล อุตส่าห์เซี่ยงไว้อย่างดี มาลักกินจนได้ ? เลาเลยสั่งเณรเมี่ยงว่า ?เมี่ยงเอ้ย กลับไปเอาคุมาสาปลา ไป ปลาซุมนี้ ควรสิถืกทำโทษ? ( หลวงพ่อกะดายเนาะ เกลือมันละลายในน้ำกะบ่ฮู้เรื่องเสย คึดว่าปลามาลักกินเสย เด้เดียวหนิ ) เณรเมี่ยง เลยกลับไปเอาคุมาสาปลา พอสาแห้งแล้ว กะมีปลาหลายยุตั้วล่ะ จับได้ปลาค่อ กะเอาฝ่ามือฟาดหน้ามัน ฮ้องว่า ( ผัวะ ) ? นี่ มึงมาลักกินเกลือหลวงพ่อกู ? จับได้โตได๋ กะเอาฝ่ามือฟาดหน้า ผวัะ ? นี่ กินเกลือหลวงพ่อติ ?? ? นี่ บังอาจกินเกลือหลวงพ่อ ?? ? นี่ ... นี่ ..? หลวงพ่อ เห็นเณรเมี่ยงตีปลา เป็นตาม่วน เป็นตามันมือคัก เทิงเลาสูนให้ปลา นำนั่นล่ะหว๋า คันมือ อยากตบหน้าปลา ให้หายแค้น กะเลยบอกเณรเมี่ยงว่า ? เมี่ยง เมี่ยง โตต่อไป โยนมาให้ฟาดนำแหน่เด้อ ? เณรเมี่ยงจับได้ปลาค่ออีก กะโยนขึ้น ไป ? หลวงพ่อ ได้แล้ว เอ๋า ..? ... ...ฟิววว ??.. ผวัะ ? เอาอีกเมี่ยง เอาอีก ? ?.? เอ๋า หลวงพ่อ ? ... .... ฟิววว ... ผวัะ ? เอาอีกเมี่ยง ยังบ่หายแค้น ? พอดี เณรเมี่ยงจับได้ปลาดุกล่ะตี้ อีตาทีเนียะ ? หลวงพ่อ ... เอ๋า ? .... ฟิวว ... ผวัะ !!! ? เออะ ... โอ้ย .. โอ้ยยยย .. เจ็บ ..? หลวงพ่อถืกเยี่ยงปลาดุกปักฝ่ามือ เข้าบักเลิ่ก จนปลาดุกติดมือเลาอ้อนต้อน หลวงพ่อ กะเสียทีเณรเมี่ยงอีกตามเคย
ตอนที่ 10 หลวงพ่อสูนให้แมงวัน
หลวงพ่อถืกเยี่ยงปลาดุกปักมือ ปวดบักอย่างขนาด เคียดให้ปลาดุกอีกเด้บาดทีเนียะ ? บ๋า .. บ๋า .. ปลาดุกโตนี่ .. มึงสู้ติ .. สู้ติ จั่งซี้ต้องเอาไปย่างกิน จั่งสิหายแค้น ? กะเลยบอกเณรเมี่ยงว่า ? เมี่ยงเอ้ย เอาปลาดุกโตนี่ ไปให้แม่ออกย่าง แล้วให้เอามาจังหันมื้ออื่นเช้าเด้อ ? เณรเมี่ยงกะเฮ็ดตามคำสั่งหลวงพ่อ พอฮอดยามมื้อเซ้า หลวงพ่อ กะเข้าไปบิณฑ์บาตคือเก่านั่นล่ะหว๋า ส่วนเณรเมี่ยง กะเตรียมพาข้าว เตรียมข้าวของไว้ท่าอยู่ศาลา พอดีแม่ออก กะเอาปลาดุกย่างมาส่ง โฮ้ ปลาดุกย่าง กลิ่นมันกะหอมขนาดล่ะเว่ย เณรเมี่ยง เอาปลาดุกย่าง ไปวางไว้หม่องพาข้าวหลวงพ่อ กลิ่นปลาดุกย่าง หอมหวนยั่วยวนใจเลา บักขนาด เลาทนบ่ไหว เลยบิ๋หางแก่ะ ... ตัดสินใจ ลองซิมเบิ่งคำน้อย ๆ ...มันล่ะแซบตี้ล่ะ กะเลยซิมต่ออีก เทื่อล่ะคำน้อย ๆ ซิมไปซิมมา เหลือแต่ก้างกับหัว กะยังว๋ากะยังว่า เณรเมี่ยงเลาแซบคัก กินปลาดุกหลวงพ่อ เหมิดเลยว่าซั่นเถาะ พอกินเหมิดแล้ว จั่งค่อยคิดได้ ตกใจบักใหญ่ ย่านถืกหลวงพ่อด่ากะพ่องกัน ? ตายคัก ๆ ตายคัก ๆ เฮ็ดจั่งได๋น้อ บาดทีเนี่ย ? พอดีคึดแผนอุบายได้ ... เณรเมี่ยงเลากะฉลาดเนาะ เณรเมี่ยง เอาเศษปลาดุกที่เหลืออยู่นั่น วางใส่จาน แล้วกะเอาวางทิ้งไว้ ... บ่ทันพอคราว แมงวันกะมาตอมแซว ๆ จับดำจุ่มกุ่มอยู่ พอได้จังหวะ เณรเมี่ยง กะเอาบาตรงุมจาน บึบ ว่าหนึ่ง ขังแมงวันไว้ในบาตรหั่นล่ะ เสร็จเรียบร้อยแล้ว กะยิ้มย่วย ๆ สำบายใจเสย หลวงพ่อกลับจากบิณฑ์บาต แล้วกะฉันจังหันน้อ..กะถามหาปลาดุกย่าง เณรเมี่ยงกะบอกว่า เอาไว้ในจาน เอาบาตรงุมไว้อย่างดี พอหลวงพ่อเปิดบาตรขึ้น แมงวันพากันตกใจ กะบินแตก พืง วะนึง ? โฮ้ ... ปลาดุกย่าง ... เหลือแต่หัวกับก้าง ... ปาดทิโธ แมงวันซุมนี้ บังอาจมาหลอยกินปลาดุกย่างกู ? หือน้อ ? หลวงพ่อเลาสูน แล้วกะเคียดให้แมงวันเด้ บาดตาทีเนี่ย เณรเมี่ยงกะหัวย่ามใน ใจ ?รอดแล๊ว รอดแล้ว ได้แมงวันมาซอยซีวิต? พะนะว่า เหอ เห้อ ...( เสียงหัวเด้หนิ )
ตอนที่ 11 หลวงพ่อแก้แค้นแมงวัน
หลังจากฉันจังหันแล้ว หลวงพ่อกะมานั่งทอดถะเนิ่ง เคี้ยวหมาก จั๊บ จั๊บ พักผ่อนอยู่นอกชานกุฏิ คึดหาวิธีแก้แค้นแมงวันไปนำเด้... เณรเมี่ยง กะนั่งท่องหนังสืออยู่ข้าง ๆ เด้ พอดี้ ตอนนั้น มีแมงวันโตหนึ่ง บินมาจับอยู่หน้าผากหลวงพ่อ หลวงพ่อเลายังเคียดให้แมงวันอยู่แล้ว กะเลยเอิ้นเณรเมี่ยง พร้อมกับเอามือ ซี้ใส่หน้าผากเจ้าของ แบบบ่กะดุกกะดิกร่างกาย กะดิกแต่นิ้ว นั่นหนา ? เมี่ยง ... ฮึ ฮึ ? เลาต้องการสิบอกให้เณรเมี่ยง จัดการกับแมงวันโตนั่นละหว๋า แต่ว่าย่านแมงวันบินหนีก่อน เลยบ่กล้าเว้าแฮง ว่าซั่นเถาะ เณรเมี่ยงกะเงิกฝ่ามือขึ้น เตรียมสิตีแมงวัน หลวงพ่อเลาย่านแมงวันบ่เจ็บ สิห้ามเณรเมี่ยงบ่ให้ใช้ฝ่ามือ แต่ว่าให้ใช้ค้อนตอกสิ่ว ที่วางอยู่ข้างเสาแทน นั่นน๋า กะเลยส่งเสียงห้าม แล้วกะสิ่งสายตา ไปทางค้อนตอกสิ่ว ส่งเสียงบอก ? หึ หึ ...ฮือ ฮือ ? ( อ่านแบบบ่อ้าปากเด้อ ) ( หมายถึง ? หื่อ หื่อ .. พุ่น พุ่น ? ) เณรเมี่ยงกะเข้าใจ เลยค่อย ๆ ต่อด ไปหยิบค้อนตอกสิ่ว เตรียมสิฟาดแมงวัน ? อือ อือ ? หลวงพ่อให้สัญญาณว่า แมนแล้ว จัดการเลย ... เณรเมี่ยงกะฟาดเหมิดแฮง ปัวะ ! ! ! หลวงพ่อล้มป่างง่าง เอามือลูบหน้าผาก ? โฮ้ โธ โธ เจ็บ ๆ ? ? เป็นจั่งได๋ครับ หลวงพ่อ ? หลวงพ่อลุกขึ้นได้ กะตอบว่า ? วินม่องเลยเมี่ยงเฮ้ย ..... แต่ว่า สะใจหลวงพ่อคักเว่ย ... ขนาดหลวงพ่อยังเจ็บปานนี้ แมงวัน มันโตน้อยก่อหลวงพ่อ ตั้งว่าหลายเท่า มันต้องเจ็บก่อหลวงพ่อ หลายเท่าคือกัน .. ฮู้ สะใจคัก ได้แก้แค้นแมงวัน ?เณรเมี่ยงกะยิ้มย่วย ๆ แหล่วเนาะ ย่อนว่า ตีแมงวันฮอดบ่ถืกจ้อย มันบินหนีก่อน ปานนั้น หลวงพ่อยังดีใจเสยเด้เดียวหนิหลวงพ่อน้อหลวงพ่อ
ตอนที่ 12 ลาวเชียงข้วมน้ำ ? เสียเหมี่ยง
มื้อนึง เณรเมี่ยงไปย่างเล่นแถว ๆ ห้วย เลาะวัด (ไกลวัดเติบอยู่ดอกว้า)... มื้อนั้น พวกลาวเชียง สิเอา เมี่ยง มาส่งให้พระราชาเมืองทวาลีเนาะ พวกลาวเชียง กะพากันหาบเมี่ยง ย่างมาฮอดห้วยหม่องนั่น เห็นน้ำในห้วยแล้ว กะลังเลสงสัยว่า ?น้ำในห้วย มันเลิ่กบ่นอ??? คันมันเลิ่ก กะย่านเมี่ยงเปียกเนาะ พอดี เหลียวเห็นเณรเมี่ยงอยู่อีกฝั่งนึง กะเลยฮ้องถามว่า ? พี่เณร พี่เณร น้ำในห้วยนี่ เลิ่กบ่ ย่างข้วมได้บ่ ? ? น้ำในห้วยกะบ่เลิ่กปานได๋ดอก พอยั่งได้อยู่ แต่เรื่องย่างข้วมนี่ คือสิย่างข้วมบ่ได้ ดอกเด้อ โยมเอ้ย ? ? คันพอยั่งได้กะต้องย่างข้วมได้ตี้ ? ? ย่างข้วมบ่ได้ดอก รับรองว่าย่างข้วมบ่ได้ คันซุมเจ้าย่างข้วมได้ ข้อยสิสึก ไปเป็นคนรับใช ้ซุมเจ้าเลย แต่ว่าคันซุมเจ้า ย่างข้วมบ่ได้ เมี่ยงทั้งเหมิดนี่ ต้องเป็นของข้อย ตกลงบ่? ? พวกลาวเชียง คึดว่าต้องย่างข้วมน้ำได้แน่ๆ กะเลยตอบตกลง แล้วกะหาบเมี่ยง ย่างลุยน้ำมา จนฮอดอีกฝั่งนึง จั่งฮู้ว่า น้ำกะเลิ่กแค่แอวเอง ย่างลุยข้วมได้สะบาย... พอข้วมมาแล้ว กะว่า ? น่าน พวกข้อยย่างข้วมได้แล้ว พี่เณรต้องสึกมาเป็นคนรับใช้พวกข้อย ? ? พวกเจ้าย่างข้วมมาวะติ...บ่แมนเดิก หว่างฮั่นนี่ พวกเจ้าย่างลุยน้ำมา บ่แมนติ.. ลุยน้ำจนเปียก ยังมาว่าย่างข้วมอีก...คันย่างข้วม ต้องย่างก้าวเดียวข้วมน้ำ ข้วมห้วยบึบโลด..แมนบ่... พวกเจ้าแพ้แล้ว... เอาเมี่ยงทั้งเหมิดมาให้ข้อยเลย...ไป ไป หาบเข้าไปไว้ในวัด ไป... ? พวกลาวเชียง เถียงบ่ได้ ปากบ่ออก กะเลยเสียเมี่ยง ให้เณรเมี่ยง เหมิดเลย ซั่นแหล่ว
ตอนที่ 13 พระราชาไถ่เหมี่ยงคืน
พวกลาวเชียง เสียเมี่ยง ให้เณรเมี่ยง จนเหมิดเกี้ยง เลยบ่มีเมี่ยง ให้เจ้าเมียง(เมือง) ซั่นแหล่ว...คันสิกลับเมืองเชียง ไปหาบเมี่ยง มาให้เจ้าเมือง พระราชากะสิเคือง ว่าผิดนัดแท้....บ๋า ต้องไปเข้าเฝ้าพระราชาแจ้งเหตุสาก่อน... พระราชา ฟังเรื่องราวแล้ว กะคึดว่า ? เณรผู้นี้ ปัญญาดีเติบยุน้อ ? กะเห็นอกเห็นใจพวกลาวเชียงเนาะ เลยบอกว่า สิไถ่เมี่ยงคืนให้ดอก ให้ไปบอกเณรว่า ? พระราชาสิไถ่เมี่ยงเป็นเงิน ห้าบาด (บาท) ให้เณรคืนเมี่ยงให้ลาวเชียงสา ? พวกลาวเชียง กะกลับไปบอกเณรเมี่ยง ตามนั่นล่ะ เณรเมี่ยงกะเลยเอาบาตรให้พวกลาวเชียง ห้าใบ บอกว่า ? เงิน ห้า บาด วะติ เอ๋า นี่ บาตร ห้า ใบ เอาไปใส่เงินมาจนเต็ม ห้า บาตร เด้อ ? พวกลาวเชียง กะเอาบาตร ห้าใบ ไปเฝ้าพระราชาอีก แล้วกะทูลพระราชาตามนั่น พระราชา เป็นพระราชา เป็นกษัตริย์เนาะ ถือคติว่า ? กษัตริย์ ตรัสแล้ว บ่คืนคำ ? กะเลยจำเป็นต้อง เอาเงินใส่บาตร จนเต็มเทิง ห้าบาตร เหมิดเงินไป ๔๙๖ ชั่ง หรือเกือบ หมื่นบาท (แทนที่สิเสียแค่ ๕ บาท) ? โฮ้..เณรรูปนี้ คือสำมะคัน แท้ว้า.. ? พระราชาคึดในใจ... เณรเมี่ยง กะเอาเงินส่วนนึง ไปซ่อมแซมวัด ส่วนนึงกะเก็บไว้ (ส่วนได๋หลายกว่ากัน บุล่ะหวา)
ตอนที่ 14 เซียงเหมี่ยงเก็บหมาก ? เก็บขี้
เณรเมี่ยง เลาบวชได้หลายปีเติบ กินข้าวบาตรจนใหญ่ขึ้น เป็นบ่าวสำน้อย คิดสิเอาดีทางโลก บ่แมนทางธรรม กะเลยสึกออกมาเป็นฆราวาส จากนั่นมา คนกะเลยเอิ้นเลาว่า ? เซียงเมี่ยง ? ( ผู้ปาดเปี่ยง .... ปาดแตงออกเป็นเปี่ยง ๆ บ้อ หรือว่า ปาดปัญญาผู้อื่นออกเป็นเปี่ยง ๆ ???) สึกออกมาแล้ว หลวงพ่อกะพาเซียงเมี่ยง ไปฝากไว้กับขุนนางผู้นึง ให้เป็นคนรับใช้ ว่าซั่นเถาะ ขุนนางผู้นี้ (เอิ่นเลาว่า ขุนงาย สาเนาะ) ขุนงายไปไสมาไส กะสิมีเซียงเมี่ยง เป็นคนติดตามรับใช้ เด้ มื้อนึง ขุนงายสิเข้าไปประชุม ในเมืองเนาะ เลากะขึ้นขี่ม้า ให้เซียงเมี่ยง ถือกะต่าหมาก ย่างนำก้น เด้ ม้ามันกะย่างไวเนาะ เซียงเมี่ยง กะย่างแหน่ แล่นแหน่ เหลียวเบิ่งนก เบิ่งต้นไม้นำข้างทาง ไปนำล่ะหวา กะต่าหมาก กะฟัดไปฟัดมา เซียงเมี่ยงผัดบ่สังเกตว่า หมากของขุนงาย ค่อย หลุด ค่อย หล่น ออกจากกะต่าหมาก เด้เดียวหนิ.. พอขุนงาย ไปฮอดหม่องประชุม อยากเคี้ยวหมาก กะเอากะต่าหมากจากเซียงเมี่ยงมา พอสิหาหมาก พลู เขียงคูน ปูน ยาเส้น... ของซุอย่างที่เตรียมไว้ บ่ยังจ้ากเม็ดเอาโลด จักวะหายไปไสเหมิด กะยังว้ากะยังว่า ? เอ้า..หมากกูหายไปไสเหมิดล่ะเซียงเมี่ยง? ? เลาถาม ? เอ๋า..มันหายไปไสล่ะ.. สงสัย มันตก หล่น นำทางล่ะมั้ง ขะน้อย ? ว่าซั่น เซี่ยงเมี่ยงว่า ?ฮู้.. มันตกมันหล่น กะบ่ฮู้จักเก็บเนาะ เจ้ากะดาย.. ทีหลัง กะเก็บเอา ให้มันเหมิดเด้อ? ขุนงาย สอนสั่งเซียงเมี่ยง แล้วกะไปขอหมากผู้อื่นมาเคี้ยว.... มื้อลุนมา ขุนงาย เข้าไปประชุมอีก ขี้ม้าไปคือเก่านั่นล่ะ เซียงเมี่ยง กะเป็นคนถือกะต่าหมาก ย่างนำก้น อีกคือเก่านั่นล่ะ กะคนวัยกำลังคึกคะนองเนาะ ถืออีหยัง มันกะถือบ่ค่อยเชียมดีดอก ย่างไปนำ แล่นไปนำ กระโดดไปนำ หมากมันกะหล่นจากกะต่าแหล่วเนาะ พอหล่นปับ เซียงเมี่ยงกะก้มเก็บปับ เก็บกะบ่เก็บเฉพาะหมากเด้เดียวหนิ ก้มลงเห็นก้อนหินแฮ ่กะเก็บเอา ก้มลงเห็นก้อนขี้ม้าแห้ง กะเก็บเอา ก้มลงเห็นก้อนขี้งัวแห้ง กะเก็บเอา เก็บเอาเหมิดเอาโลด พอขุนงาย มาฮอดหม่องประชุม สิเคี้ยวหมาก เอากะต่าหมากมา จักวะแมนอีหยังแหน่เอาโลด อยู่ในกะต่า กะดาย เฮ็ดมุ่นอุ้ยปุ้ยเอาโลด เด้เดียวหนิ มีหมากพลู มีเทิงขี้ไก่ ขี้ม้า ขี้งัว ขี้หินแฮ่.. เต็มไปเหมิดเอาโลด ผู้ได๋ล่ะ สิกล้าเอาหมาก ในกะต่านั่นมากิน มาหย่ำ ... เลาสูนให้เซียงเมี่ยงวะสั่น ... เซียงเมี่ยงกะแก้โตว่า ? กะท่านขุนบอกว่า ให้เก็บเอาเหมิด ผู้ข้าฯกะเก็บเอาเหมิดนั่นแหล่ว ผู้ข้าฯ เฮ็ดตามคำสั่ง ทุกประการแล้วเด้ ขะน้อย ? ?กูบอกให้เก็บเอาหมาก เอาพลู บ่แมนให้เก็บเอาขี้ เด้เดียวหนิ บักเซียงเมี่ยงเอ้ยน้อ? ขุนงาย กะบ่มีหมากเคี้ยว กะต้องไปขอหมากผู้อื่น มาเคี้ยวคือเก่า นั่นแหล่ว แต่ผัดนั่นมา เลากะบ่เอาเซียงเมี่ยง ไปถือกะต่าหมากอีก แต่ว่า ให้เซียงเมี่ยง เฮ็ดงานบ้านแหน่ ไปเฮ็ดนาแหน่ แล้วแต่ ล่ะหวา ...
ตอนที่ 15 เก็บหมากแค่ง
มื้อนึง เซียงเมี่ยง เฮ็ดงานตักน้ำ กวาดบ้าน ถูเฮือน มาตั้งแต่เช้า เมื่อยหลายเมื่อยแฮง อยากนั่งเซาพักผ่อน พอแต่นั่งลงดากยังบ่ทันได้เย็นย่อน เมียขุนงายกะมาใช้เซียงเมี่ยงไป เก็บ หมากแค่งอยู่สวน มาไว้กินกับปลาแดกบอง แหน่ ว่าซั่น เซียงเมี่ยง กะขี้คร้านไป (กะยังว่าคนอยากเซามีแฮงเนาะ) แต่ว่า เจ้านายใช้ สิบ่ไปกะบ่ได้ กะเลยจำใจต้องไป เลาถือผ้าขาวม้า ได้ผืนนึง กะย่างไปสวนหมากแค่งเด้ พอไปฮอดต้นหมากแค่งแล้ว กะทำทรงเป็นย่างอ้อมต้นนั่นต้นนี่ ก้ม ๆ เงย ๆ ด้อม ๆ มอง ๆ ? บ่มีบักแค่งหล่นจักหน่วยเอาโลด...ต้องนอนท่าให้บักแค่งหล่นดีกั่ว ? เซียงเมี่ยงคิดแล้ว กะเลยเอาผ้าขาวม้าปูนอนใต้ต้นหมากแค่ง ซั่นตี้ หลับกรนต่อดต่อด เอาโลด... นอนหลับจนอิ่มแล้ว กะนอนขาขึ้นห้าง ท่าเก็บหมากแค่งต่อ... นอนจนวะตาเว็นบ่าย บักแค่งกะยังบ่หล่นลงดิน ให้เลาเก็บเด้เดียวหนิ ฝ่ายทางเมียขุนงาย กะคองคอยท่าบักเซียงเมี่ยง เทิงจ่มไปนำว่า ?เอ บักอั่นนี้แมะ ปะสาสวนหมากแค่งอยู่ใกล้ ๆ ซั่มนี้ มันสมควรสิได้หมากแค่ง กลับมาแต่ดนแล้ว มันไปหาเล่นไสน้อ เอ้อ.. บักอั่นนี้แมะ..? เมียขุนงายท่าบ่ไหว กะเลยนำไปฮอดสวนหมากแค่ง เห็นเซียงเมี่ยง นอนขาขึ้นห้าง กะดิกขาตั๊บ ๆ อยู่ใต้ต้นหมากแค่ง เสยอยู่.. กะเลยฮ้องด่าเซียงเมี่ยง
?...<>!@#$%^&*(&^%$#@!<>...?
(จักวะด่าว่าจั่งได๋เนาะ หั่งอ่านบ่ออกเอาโลด)
เซียงเมี่ยง กะแก้โตว่า ?บ่มีหมากแค่งหล่นจักหน่วย เลยบ่มีหมากแค่งให้เก็บ คันสิเด็ดเอาจากต้น กะย่านผิดคำสั่งเจ้านาย กะเลยต้องนอนท่าให้มันหล่น? เมียขุนงายกะจักสิว่าจั่งได๋...... ? โอ้ย บัก...เอ้ยน้อ ?
ตอนที่ 16 กินข้าวต้มเปียก
มื้อนึงขุนงาย มีประชุมด่วน แต่เช้า เลากะเลยฟ้าวออกจากบ้านแต่เช้ามืด ไปประชุม กับพวกเสนาอำมาตย์ทั้งหลาย นั่นล่ะ ข้าวเช้า เลากะเลยบ่ทันได้กิน ฝ่ายเมียขุนงาย กะเตรียมข้าวต้มเปียก ไว้ท่าผัวเด้ พอเฮ็ดเรียบร้อย ก๋าเวลาว่า น่าสิเลิก หรือพักประชุมแล้ว กะเลยให้เซียงเมี่ยง แล่นไปบอกขุนงาย ให้กลับมากิน ข้าวต้มเปียก อยู่บ้านเด้อ ว่าซ้าน ? ไป ไป เซียงเมี่ยง ฟ้าวไป เดี๋ยวมันสิสวยก่อน ? พะนะ
(ขออธิบายถึงคำว่า ? ข้าวต้มเปียก ? จักหน่อยเนาะ.... ข้าวต้มเปียก ความหมายนึง กะคือ ข้าวต้มเปียก นั่นล่ะ เป็นของกิน หรือว่าแนวกินอย่างนึง เด้อ ข้าวต้มเปียก อีกความหมายนึง มันเป็นคำแสลง ตั้ว หมายเถิง ของสำคัญของผู้ญิง นั่นหนา.... "กินข้าวต้มเปียก? มันกะเลยเป็นคำสองแง่สองง่าม ความหมายนึงกะคือ กินข้าวต้มอี่หลี อีกความหมายนึงกะคือ ...จุด จุด...จุด.. ผู้อ่านฉลาดกะด้อ เข้าใจอยู่ดอกเนาะ)
เซี่ยงเมี่ยง ฟ้าวแล่นไปอย่างหัน ตามคำสั่ง จนฮอดเฮือนหอประชุม กะฟ้าวโดดขึ้นคันได แล้วกะแล่นเหยียบแป้นเฮือน เติ้ง ต้าง เติ้ง ต้าง ฮ้องมาแต่ไกล ๆ พุ่นน่ะ จักแมนฟ้าวคักฟ้าวแหน ่เด้เดียวหนิ เสนาอำมาตย์ทั้งหลาย กะกำลังนั่งโสเหล่่กันอยู่ เซี่ยงเมี่ยงกะแล่นพรวดพราดเข้าไป คือจั่งมีเหตุด่วน เหตุสำคัญคักแหน่ เด้เดียวหนิ ฮ้องไปนำแล่นไปนำ ว่า ? ท่านขุน ท่านขุน ? แล้วกะหยุดเซ่าแฮบ ๆ แล้วกะเว้าแฮง ๆ ว่า ?ท่านขุน... เมียท่านขุนบอกว่า คันเลิกประชุมแล้ว ให้กลับไปกิน ข้าวต้มเปียก อยู่บ้าน ว่าซั่น? ฮ่า ฮ่า ฮ่า....ซุมเสนาอำมาตย์ที่นั่งอยู่หั่น ได้ยินกะพากันหัวร่อ จนท้องแข็ง กะยังว้ากะยังว่า ?โฮ้ ขุนงาย ห่างเมียบ่ได้น้อ ห่างแหน่จักหน่อย ผัดให้คนรับใช้มาเอิ้น ไปกินข้าวต้มเปียก? ? หว่างมื้อคืนนี่ บ่ได้กินข้าวต้มเปียกบ้อ ขุนงาย ? หมู่พวก พากันหัวร่อ แล้วกะเว้าหยอกเลา จนเลาอยากอายอย่างคัก กะยังว่า เด้เดียวเนียะ ขุนงายกะเลยจ่มให้เซียงเมี่ยง ด่าพร้อมล่ะว้า แล้วกะสอนสั่ง กำชับว่า ? ฮู้จักมีมารยาทแหน่เด้อ สิไป สิมา กะให้ค่อยไป ค่อยมา ฟ้าวแล่นเติ้งต้าง เติ้งต้าง แบบนี้ มันบ่แมนแนว สิแจ้งเหตุให้ผู้หรับผู้ใหญ่ กะให้ค่อย ๆ คลานเข้ามา ฮอดใกล้ ๆ แล้ว กะเว้าค่อย ๆ เด้อ ฮ้องแฮง ๆ จั่งซี้ มันบ่แมนแนว.. จื่อไว้ จำไว้เด้อ เซียงเมี่ยง.. อย่าเฮ็ดจั่งซี้อีก..? เซียงเมี่ยง รับคำ ? ขะน้อย ขะน้อย ? แล้วกะจื่อไว้ จำไว้
ตอนที่ 17 ไฟไหม้บ้าน
หลังจากนั้น... มื้อนึง ขุนงายกะไปประชุมหารือราชการคือเก่า อยู่หม่องเก่านั่นล่ะ ส่วนเซียงเมี่ยง กะเฮ็ดงานอยู่บ้าน (เหมิดสิทธิ์ได้ถือกะต่าหมากแล้วเนาะ) พอดี มื้อนั้น เซียงเมี่ยงเลากวาดขี้ฝอย ต้อมไว้เป็นกอง ๆ แล้วกะจุดไฟ เผากองขี้ฝอยเด้ มีอยู่กองนึง เลาผัดกวาดต้อมกองไว้เลาะเฮือน พอจุดไฟเผา ไฟมันเลยลุก ลามไปไหม้บ้านขุนงาย เด้บาดตาทีเนียะ เฮือน มันเป็นเฮือนไม้เนาะ มันกะลุกดีอย่างคักแหล่วเว่ย.... เมียขุนงายให้เซียงเมี่ยงไปบอกขุนงายอยู่เฮือนหอประชุม...เซียงเมียง เลายังจื่อ ยังจำ คำสอนสั่งของขุนงายได้ยุเนาะ (สิเฮ็ดใส่-เฮ็ดประชดนำกะบ่จัก) เลากะบ่ฟ้าวแล่นไปเด้ ย่างไปซ้า ๆ ย่างเชียมคัก ฮ้ายกั่วพระบิณฑ์บาต พุ่นล่ะแหม พอไปฮอดเฮือนหอประชุม กะคลานซ้าๆ แต่ไกลๆ พุ่นน่ะ ซัวสิไปฮอดใกล้ ๆ ขุนงาย.. โฮ้.. ดนอย่างคักแหล่วเว่ย พอคลานเข้าไปฮอด กะเอามือป้องปาก เว้าค่อย ๆ เลาะ ๆ หูขุนงาย (เซิม-ซัม นั่นล่ะ) ? ไฟไหม้บ้านท่านขุน ? (เว้าค่อยอย่างคัก จนบ่ได้ยิน) ? หา..?? แมนหยังเกาะ ? ? ไฟไหม้บ้านท่านขุน ? (เว้าแฮงขึ้นมาจักหน่อย แต่ว่ากะยังบ่ฮู้ยิน) ? หา??? แมนหยังเกาะเดียวหนิ เว้าแฮง ๆ กั่วนี้ แหน่เป็นหยัง ? ? ไฟไหม้บ้านท่านขุน ? (เว้าแฮง พอฮู้ยินอยู่) เว้าเทื่อทีสาม ขุนงายจั่งค่อยฟังฮู้เรื่อง พอฮู้เรื่องแล้ว กะขอโตกลับไปเบิ่งบ้าน... พอกลับฮอดบ้าน.... ไฟไหม้บ้านจนเหมิดแล้ว กะเลยด่าเซียงเมี่ยงว่า ? เรื่องสำคัญจั่งซี้ เป็นหยังบ่ฟ้าว ๆ แล่นไปบอก ? ? กะท่านขุน บอกให้ค่อยๆ ไป ผู้ข้าฯ กะเลยค่อย ๆ ไป ตามคำสั่งของท่านขุน ทุกประการ ? ขุนงายอึ้ง... ปากบ่ออก... แฮ่งเว้าหลาย แฮ่งเฮ็ดใส่ตั้ว เซียงเมี่ยงนี่กะดาย... ทางที่ดี คือทางลาดยาง... บ่แมน... ทางทีดี เงียบ ๆ ไว้ดีกั่ว... ซั่นแหล่ว ขุนงาย กะเลยถามเซียงเมี่ยงว่า ? ต้นไฟมันอยู่ไส ไฟมันมาจากหม่องได๋ ? เซียงเมี่ยง กะเลย ย่างไปในครัว ของเฮือนอีกหลังนึง (กะเลาไปต่อไฟมาจากหม่องฮั่นเนาะ) ไปยกขิงไฟมา บอกว่า ? นี่ล่ะต้นไฟ ไฟมันมาจากขิงไฟนี่ล่ะ ? ( ? ????..บ่แมนจั่งซ้าน หมายถึงว่า สาเหตุที่ไฟไหม้ นั่นหนา... ? ) กะบอกแล้ว ว่า กับเซียงเมี่ยงน่ะ อย่าสะเว้าหลาย...บอกบ่เชื่อ กะต้องเจออีกดอก ล่ะตี้... ขุนงาย ปากบ่ออก... ขี้คร้านปาก ขี้คร้านเว้า นั่นล่ะหวา
ตอนที่ 18 ยาวิเศษกินข้าวแซบ
ขุนงาย แต่ผัดได้เซียงเมี่ยง มาอยู่นำ กะต้องปวดหัว อยู่เกือบซุมื้อ ซุเว็นเอาโลด ในที่สุด กะทนบ่ไหว ขี้คร้านเว้า ขี้คร้านเถียง ขี้คร้านเล่นสำนวนกับมัน คันสิไล่หนีไปซือ ๆ กะเกรงใจหลวงพ่อที่พามาฝาก คันสิเอาไปฝากไว้กับขุนนาง เสนาอำมาตย์ผู้อื่น กะย่านมันไปก่อเรื่องเดือดร้อนให้เขา เลยคึดว่า ? ถ้าเอาไปให้อยู่กับพระราชา เซียงเมี่ยงคือสิบ่กล้าหือ กับพระราชาดอกตี้? กะเลยพาเซียงเมี่ยงไปเฝ้าพระราชา เอาไปถวายพระราชา ให้เป็นมหาดเล็ก คนสนิทของพระราชา พระราชาจำเรื่องราวสมัยเณรเมี่ยงได้ เห็นว่าเป็นคนฉลาด มีไหวพริบดี น่าสิซ่อยราชการบ้านเมืองได้ กะเลยรับไว้เป็นมหาดเล็กคนสนิท แต่ผัดนั้นมา เซียงเมี่ยง กะเลยได้เป็นมหาดเล็ก ของพระราชา ซั่นแหล่ว.... อยู่กับพระราชา ช่วงแรก ๆ เซียงเมี่ยงเลากะเฮ็ดโตดีเด้ ซ่อยราชการบ้านเมือง ระดับเป็นนักปราชญ์ใหญ่ผู้นึง พุ่นล่ะไป๋.....ช่วงนึงเนาะ... พระราชาเฮ็ดเวียกเฮ็ดงานหลาย ประชุมกะหลาย หนังสือฎีกา ที่ต้องอ่าน ต้องลงชื่อ กะหลาย จนแทบสิบ่มีเวลาเฮ็ดอย่างอื่น ที่เป็นส่วนโต บ่ค่อยได้เล่นกีฬา บ่ค่อยได้ออกกำลังกาย ร่างกายมันกะอ่อนเพลีย กินข้าวกะบ่แซบ ขนาดอยู่ในวังมีแต่แนวกินแซบ ๆ พระราชา กะกินบ่แซบ มันบ่ค่อยหิว บ่ค่อยอยาก นั่นหนา นี่ล่ะเพิ่นจั่งว่า ? บ่อึด.. บ่อยาก, อึด...อยาก ? พระราชา กะให้หมอหลวง ปรุงยากินข้าวแซบมาให้ กินมาตั้งวะหลายขนาน ยาฝนกะกินแล้ว (ยาพายุ ?ยาหิมะล่ะ?) ยาต้มกะกินแล้ว ยาฝุ่นกะกินแล้ว ยาลูกกลอนกะกินแล้ว (ยาบานพับล่ะ?) ยาดองเหล้ากะกินแล้ว กินซุแนวเอาโลด (ยาฮังลิน นั่นเด้ กินไป่?... ยาคุ นำเด้อ ) ... ยังบ่ได้กินแต่เบียร์นั่นล่ะ (..เอ้า..สมัยนั่น ยังบ่ทันมีเบียร์เดิก) พระราชา กะยังกินข้าวบ่แซบคือเก่า เซียงเมี่ยง มหาดเล็ก กะเลยขันอาสา ... แอกกะแด้แอ๊ก ....บ่แมนขันจั่งซ่าน จู้ฮุกกรู จู้ฮุกกรู ซั่นดอก ...เอ๋า ๆ ผัดแฮ่งไปกันใหญ่เด้ตาทีเนียะ... เซียงเมี่ยงเลย รับอาสา สิเป็นคนปรุงยากินข้าวแซบ บอกว่า ? มียากินข้าวแซบ ขนานวิเศษ รับรองผล กินข้าวแซบแน่นอน แต่ว่า ยาโตนี้ มันอยู่ไกล ถ้าสิเอามา กะต้องใช้เวลา ดน โตยากะสิระเหยออกเหมิด จนบ่เป็นยา พระราชาต้องเสด็จไปเสวยยา อยู่หม่องฮั่น ด้วยพระองค์เองเด้อ พะเจ้าค่า? พะนะ พระราชา บ่มีทางเลือก เพราะเลือกมาเหมิดแล้ว กะเลยต้องเสด็จไปนำเซียงเมี่ยง เซียงเมี่ยง กะพาย่างเลาะลัดท่ง แล้วกะไปปีนภู บอกว่า ยาโตนี้ มันอยู่เทิงภู พระราชากะถามอยู่เรื่อยว่า ? ใกล้สิฮอดหม่องยาไป่ ฮอดแล้วไป่ ? ? ยังบ่ทันฮอด ดอก พะเจ้าค่า ? อีกไกลอยู่ พะเจ้าค่า ? ย่างแต่เซ้า จนวะตะเว็นบ่าย พระราชากะว่า ? เซียงเมี่ยง ใกล้ฮอดไป่ เฮาเมื่อยคักแล้ว เทิงเมื่อยเทิงหิวแล้ว ? ? อีกจักหน่อย เดี๋ยวกะเถิงแล้ว พะเจ้าค่า ? พอย่างฮอดพะลานหินหม่องนึง เซียงเมี่ยง เห็นว่าเป็นเวลาสมควรแล้ว กะเลยให้พระราชานั่งพัก แล้วกะเอาน้ำมาถวาย ... เซาเมื่อยจักหน่อยแล้ว กะชวนพระราชากลับวัง พระราชากะถามว่า ? อ้าว..ยาวิเศษกินข้าวแซบ เด้ล่ะ ? ? พระองค์เสวยไปแล้ว หว่างฮั่นเด้ พะเจ้าค่า ? พระราชากะเข้าใจว่า ? ยา คือสิอยู่ในน้ำกระบอกนั้น ล่ะมัง ? กะเลยย่างกลับวังกับเซียงเมี่ยง พอฮอดวัง กะอาบน้ำอาบท่า เตรียมกินข้าว กะคนมันเมื่อยน้อ มันกะหิวข้าว อย่างคักแหล่วเว่ย พวกนางสนม ยกอาหารมาโต๊ะ กะได้กลิ่น หอมฮวยๆ ท้องฮ้องจ้อกๆ เอาโลด มื้อนั่นพระราชากะกินข้าวอย่างแซบนัว นอนกะหลับดีคัก กะยังว้า กะยังว่า..... เซียงเมี่ยงกะบอกว่า ? ถ้าอยากกินข้าวแซบอีก กะต้องเสด็จย่างไปฮั่นไปนี่ดู๋ ๆ ออกกำลังกายดู๋ ๆ เด้อ พะเจ้าค่า ? พระราชา เลยเข้าใจว่า ?ยาวิเศษกินข้าวแซบ ที่ดีที่สุด กะคือการออกกำลังกายนี่เอง? แล้วกะพระราชทานรางวัล ให้เซียงเมี่ยงตามสมควร .... (โอ... บักสมควร มันได้รางวัลก่อนเซียงเมี่ยง ตั้วหนิ บะได๋)
ตอนที่ 19 แข่งควายชนกัน
ช่วงนึงเนาะ..... เมืองธานี ขาเจ้ามีควายโตด โตนึงชนเก่งคัก เหมิดเมืองธานี บ่มีควายโตได ๋สิชนสู้ควายโตดโตนี้ได้ เป็นควายชนะเลิศในเมืองธานี ว่านเถาะไป๋ เจ้าเมืองธานี ต้องการประกาศศักดา ของเมืองธานี ให้เมืองใหญ่อย่างทวาลีได้รับรู้ กะเลยส่งควายโตนี้ มาเมืองทวาลี พร้อมกับจดหมายท้าประลองว่า?ควายโตดโตนี้ ชนเก่งคัก ควายเมืองทวาลี มีโตได๋ชนสู้บ่ ? เมืองทวาลี เป็นเมืองใหญ่เนาะ ส่วนเมืองธานี เป็นเมืองน้อย ๆ ถ้าแค่ควายยังแพ้ พระราชาสิเอาหน้าไปไว้ไส (กะเอาไว้กับหัวคือเก่านั่นล่ะ ดีแล้ว) กะเอิ้นประชุมเสนาอำมาตย์ทั้งหลาย ให้ซ่อยกันหาควายที่ชนเก่ง ๆ เสนาอำมาตย์ทั้งหลาย กะพากันเสาะแสวงหาแล้ว โตที่ชนเก่งที่สุด กะยังบ่มั่นใจว่า สิเอาชนะบักควายโตดเมืองธานีได้... เฮ็ดจั่งได๋ล่ะทีเนี่ย???.. สิบ่แข่งกะบ่ได้ ถ้าแข่งแล้วสิแพ้กะบ่ได้.. เฮ็ดจั่งได๋ล่ะทีเนียะ....???... พระราชาเลยลองปรึกษาเซียงเมี่ยง เซียงเมียง กะขันอาสาอีก (บ่แมน.. แอกกะแด้ แอ๊ก .. เด้อ) เลาแก้ไขสถานการณ์จั่งได๋ล่ะวะติ๊.... อยากฮู้กะอ่านต่อไปสะล่ะล่ะ... เซียงเมี่ยงกะ ไปหาควายน้อย ที่ยังบ่ทันเซานมมาโตนึง เอามาขังไว้ บ่ให้กินนม ... พอฮอดมื้อแข่ง คนเมืองธานี จัดควายโตดเข้าลานแข่งเรียบร้อย คองท่าควายจากเมืองทวาลี เด้ เซียงเมี่ยง กะปล่อยควายน้อยโตนั่น ออกมา ซั่นแหล่ว... คนเมืองธานี พร้อมทั้งท่านผู้ชมทั้งหลาย เห็นควายน้อย กะคึดว่า ? โตน้อย ๆ ย่างกะยังบ่แข็ง มันสิชนสู้ได้จั่งได๋ ? ควายน้อยโตนั่น มันหิวนมอย่างคัก หิวจนตาลายเอาโลด เหลียวเห็นควายโตดโตนั่น ยืนเท่อเล่ออยู่ คึดว่าแมนแม่เจ้าของฮึได๋บุ๊... แล่นเข้าไป เด่หัวเข้าใต้ท้อง สิดูดกินนม กะยังว้ากะยังว่า ควายโตดตกใจ ที่ถืกดูดนม กะแล่นหนี ควายน้อยกะแล่นนำ ควายโตดกะแล่นหนี แล่นวนไปวนมา แล้วกะแล่นหนี ออกจากหม่องแข่งขัน คนกะโสกันว่า ? ควายโตดอีหยัง ย่านควายน้อย แล่นหนีควายน้อยเสย ? คนเมืองธานีอยากอายคน ที่ควายโตดมันย่านควายน้อย กะฟ้าวพาควายโตด กลับเมืองธานี สะล่ะล่ะ เซียงเมี่ยง กะซ่อยแก้หน้าให้เมืองทวาลีได้ จั่งซี้ล่ะ...
ตอนที่ 21 แข่งแปลบาลี
พระเมืองลงกา เป็นพระที่ขยัน หมั่นศึกษาคัมภีร์พระพุทธศาสนา เด้ มีความรู้ช่ำชอง ทั้งพระไตรปิฎก อรรถกถา ฯลฯ ว่านเถาะไป๋ ภาษาบาลี กะพากันเก่งคัก อ่านปุบ แปลได้ปับ พุ่นเด้ พระเมืองลงกา กะคึดว่า ? พระเมืองอื่น มีความรู้ความสามารถหลาย แค่ได๋น้อนอ ต้องไปประลองความร ู้เบิ่งสาก่อน? แล้วกะเห็นว่าเมืองทวาลี เป็นเมืองใหญ่ น่าสิมีพระผู้ที่มีความฮู้หลาย กะเลยส่งพระเถระ ที่ช่ำชองภาษาบาลี ๓ รูป ไปเมืองทวาลี เด้ พระราชาทราบข่าว กะเรียกประชุมเสนาอำมาตย์ทั้งหลาย พร้อมทั้งพระสังฆราช แล้วกะพระเถระทั้งหลาย เพื่อที่สิคัดเลือกพระโตแทน ไปแข่งภาษาบาลีเด้ พระสังฆราช กับพระเถระทั้งหลาย กะเว้าว่า ?พระเณรทั้งหลายเหมิดเมืองทวาลี ฮู้ภาษาบาลี บ่สู้พระเมืองลงกาดอก ถ้าสิประลองความสามารถจริง ๆ กะต้องแพ้แน่นอน? ว่าซั่น พระราชา กะออกฮ้อนออกฮน บ่ฮู้สิเฮ็ดจั่งได๋ดี กะเลยเอิ้นเซียงเมี่ยง มาปรึกษา หาทางออก เซี่ยงเมี่ยง กะเลยรับอาสา เป็นคนจัดการเรื่องนี้เอง... คือเก่านั่นล่ะ... เซียงเมี่ยง เลาสิจัดการจั่งได๋น้อ.. เซียงเมี่ยง เลากะเอาใบลานมาเฮ็ดคัมภีร์ขึ้น ๒ ผูก ผูกนึง เลา เอาใบลานเปล่า วางย่ายไว้ แล้วกะเอาปูน้อยมา เอาขาปูจุ่มหมึก แล้วกะเอาปู ไปปล่อยให้มันย่างเล่นเทิงใบลาน ... ฮอยตีนปู กะเป็นลาย ๆ ไปทั่วทีบ ล่ะเนาะ... เซียงเมียง กะเอาใบลานซุมนั้น มามัดเป็นผูก แล้วเอิ้นว่า ?คัมภีร์ไตรปู? อีกผูกนึง เลาเอาใบลานเปล่า มาเขียนคำผวน เขียนคำวกวน ว่า ปารกี โสตึ กินฺลงฺกึ คูตมฺโภ โสสนี ตีมา ตกาโน ปลูลิตฺตา โกนฺถชลามิคา ปผุ โกนถทนฺชา โกนฺถชลาคา กโลชลามิขํ ปป กลนฺทาโช กลาสาโป โปทาตู โปทาตา.....ฯลฯ แล้วกะเอามามัดเป็นผูก เอิ้นว่า ? คัมภีร์ไตรคต ? พอเฮ็ด คัมภีร์ไตรปู กับ คัมภีร์ไตรคต แล้ว เซียงเมี่ยง กะไปบวชเป็นเณร สมมตินามจะของว่า ? มหาเล็น ? พักอยู่วัดหลวง เด้ พระเมืองลงกา เดินทางมาฮอดเมืองทวาลีแล้ว เข้าเฝ้าพระราชาแล้ว กะได้มาพักอยู่วัดหลวง เนาะ รอมื้อแข่งขันเด้... เซียงเมี่ยง ในนาม มหาเล็น กะเอาคัมภีร์ไตรปู กับคัมภีร์ไตรคต มานั่งอยู่ศาลาน้อยข้างน้ำ ส่งเสียงท่องตำราดังๆ เด้ พระเมืองลงกา ย่างเล่นมาเลาะนั้น ได้ยินเสียง กะเลยเข้าไปทักทาย ถามไถ่ มหาเล็น กะบอกว่า ? หลวงพ่อ ให้เอาหนังสือมาท่อง แล้วกะหัดแปลคัมภีร์ ๒ อันนี้... ผมกะพอแปลได้นิดหน่อย ? ? ไส..เอามาอ่านเบิ่งดู้... มันสิยากปานได๋เดียวหนิ ? ว่าซั่น พระเมืองลงกา กะดาย มหาเล็น กะเลยเอาคัมภีร์ไตรปูให้เบิ่ง พระเมืองลงกา กะอ่านบ่ออก (ไผสิอ่านออกเนาะ.. ฮอยปู ตั้วนั่น).. งงเต๊ก นั่นแหล่ว จากนั้น มหาเล็น กะเอาคัมภีร์ไตรคต ให้เบิ่ง ให้ช่วยแปล แหน่ ว่าซั่น พระเมืองลงกา กะเอามาอ่าน อ่านว่า ปาระกี โสติง กินลังกิง คูตัมโภ โสสะนี ตีมา ตะกาโน ปะลูลิตตา โกนถะชะลามิคา ปะผุ โกนถะทันชา โกนถะชะลาคา กะโลชะลามิขัง ปะปะ กะลันทาโช กะลาสาโป โปทาตู โปทาตา..... อ่านออกซื่อ ๆ แต่ว่าหั่งแปลบ่ได้... บ่ฮู้ความหมายเลย... แล้วกะเว้ากันว่า "โฮ้..ภาษาบาลีแบบนี้ กะมีตั้วหนิ แสดงว่า อันที่เรียนกันอยู่เมืองลงกา ยังบ่ทันครบหลักสูตร ตั้วหนิแมะ? ? อั่นนี้ เป็นคัมภีร์หลักสูตรเบื้องต้น ที่พระเณรบวชใหม่ต้องเรียน เด้ครับ อั่นที่เหลือ หลวงพ่อว่ายากกว่านี้อีก? ว่าซั่น มหาเล็นว่า พระเมืองลงกา เห็นจั่งซั่น ได้ยินจั่งซั่น เข้าใจว่า ?ขนาดคัมภีร์พื้นฐาน เฮายังแปลบ่ได้ ถ้าไปแข่งแปลคัมถีร์ชั้นสูงกั่วนี้ กะต้องแปลบ่ได้ แฮ่งแปลบ่ได้ ต่อหน้าพระราชา.. ขายหน้าท่อนั่นแหล่ว? กะเลยพากันลากลับเมืองลงกา จ้อย เซียงเมี่ยง กะซ่อยแก้หน้าให้เมืองทวาลีได้ จั่งซี้ล่ะ...
ตอนที่ 22 ขอที่ดินขนาดแมวดิ้นตาย
หลังจากพระเมืองลงกากลับไปแล้ว มหาเล็น กะสึกออกมา เป็นเซียงเมี่ยงคือเก่า พระราชา กะเอิ้นเซี่ยงเมี่ยงมาสอบถาม ถึงคัมภีร์ไตรปู กับคัมภีร์ไตรคต เซียงเมี่ยงกะอธิบายให้ฟังว่า ? คัมภีร์ไตรปู กะคือฮอยตีนปูไต่นั่นล่ะ บ่มีผู้ได๋อ่านออกดอก ส่วนคัมภีร์ไตรคต กะเขียนเป็นคำผวนแหน่ คำวกวนแหน่ ผสมปนกันไป พระเมืองลงกา คึดว่าแมนภาษาบาลี กะเลยบ่ฮู้ความหมายศัพท์พวกนี้ ปาระกี กะคือ ปีระกา โสติง กะคือ สิงโต กินลังกิง คือ กินลิงกัง คูตัมโภ คือ โคตำภู โสสะนี คือ ศีรษะโน ตีมา คือ ตามี ตะกาโน คือ ตะโกนา ปะลูลิตตา คือ ขวานปะลู ลิดตาไม้ โกนถะชะลามิคา คือ กระโถนรั่ว ปะผุ คือ ปะหม่องมันผุ โกนถะทันชา คือ กระโถนทาชัน โกนถะชะลาคา คือ กระโถนบ่รั่ว กะโลชะลามิขัง คือ กะโล่รั่วน้ำบ่ขัง ปะปะ คือเอามาปะให้มันบ่รั่ว กะลันทาโช คือ กะโล่ทาชัน กะลาสาโป คือ กะโล่สาปา โปทาตู คือ ปูทาโต (ปูเกียกตม) โปทาตา คือ ปาทาโต (ปลาเกียกตม)..... แปลได้ความหมายว่า ปีระกา สิงโตกินลิงกัง งัวแล่นตำภูเขาจนหัวโน พ่อใหญ่มี เห็นต้นตะโกนา เลยเอาขวานปะลูมาตัดแล้วกะลิดตามันออก, เลาเห็นกระโถนฮั่ว เลยเอามาปะฮูฮั่วโดยใช้ชันทา กระโถนเลยหายฮั่ว, เลาเห็นกะโล่ฮั่ว เลยเอามาปะ โดยใช้ชันทา จนกะโล่หายฮั่ว, เลาเลยเอากะโล่นั้นไปสาปลา น้ำแห้งแล้ว ปูปลากะมุดเล่นดินตม.....ทั้งเหมิด กะแปลได้ความว่า จั่งซี้ล่ะ พะเจ้าค่า ? พระราชา กะชมเชยปัญญาของเซียงเมี่ยง แล้วกะเลื่อนตำแหน่งขึ้นให้ พร้อมทั้งพระราชทานรางวัล กับที่ดิน เด้เซี่ยงเมี่ยงกะว่า ? บ่ต้องการที่ดินหลายดอก ขอหน่อย ๆ แค่ขนาดแมวดิ้นตาย ท่อนล่ะ? ว่าซั่น พระราชา บ่ทันปัญญาเซียงเมี่ยง กะอนุญาตตามที่ขอ เซียงเมี่ยง กะเอาแมวม่าวใหญ่มาโตนึง แล้วกะเอาค้อนตีแมว ปั๊วะ ? ....ตีกะบ่ตีเหมิดแฮงเด้ เลากะดาย ตีพอให้แมวตกใจซื่อ ๆ คันตีเหมิดแฮง แมวสิตายคาที่ กะสิได้ที่ดินหน่อย นั่นหนา... แมว มันเจ็บ กะเลยดิ้นแล่นหนี เซียงเมี่ยง กะถือค้อนแล่นไล่ตี ไปเรื่อย ๆ แมวแล่นไปสุดเขตหม่องได๋ กะให้คนเอาหลักปักไว้ เป็นเครื่องหมาย แมวมันกะแล่นหนีไปเรื่อย ๆ กินบริเวณกว้างไกลออกไปเรื่อย ๆ ซัวแมวสิเหมิดแฮง เซียงเมี่ยง กะได้ที่ดินเป็นบริเวณกว้างอย่างคัก เจ้าของที่ดินเก่า บ่ยอมยกให้ เซียงเมี่ยง กะว่าเป็นคำสั่งของพระราชา เลยบ่มีผู้ได๋กล้าขัดขืน เจ้าของที่ดินเก่าทั้งหลาย พากันเดือดร้อนไปตาม ๆ กัน จากนั้น เลยพากันเข้าเฝ้าพระราชา ขอพระราชทานที่ดินคืน พระราชา เลยจำต้องไถ่ที่ดินจากเซียงเมี่ยง มาคืนให้เจ้าของที่ดินเก่าทั้งหลาย แล้วกะพระราชทานที่ดิน ขนาดตามสมควรกับตำแหน่งเซียงเมี่ยง นี่ล่ะ ที่ดินขนาดแมวดิ้นตาย มันบ่หน่อยเด้อ...สิบอกไห่
ตอนที่ 23 นางสนมขี้ใส่เฮือนทอง
หลังจากเซียงเมี่ยง มีที่ดิน มีเงินทองหลายเติบแล้ว เลากะสร้างเฮือนนั่นตั้วบาดเนียะ ช่วงนั้น เลาผัดยุ่งอย ู่กับการจัดตกแต่งเฮือนเนาะ เลยลืมเข้าเฝ้าพระราชา พระราชา บ่เห็นเซียงเมี่ยงหลายมื้อ หลายเว็น กะสงสัยว่า เซียงเมี่ยงมันไปเฮ็ดหยังอยู่ คือบ่มาเข้าเฝ้า คือเก่าก่อน กะเลยให้คน ไปตามเซียงเมี่ยงมาเข้าเฝ้า พอเซียงเมี่ยง มาฮอด กะถามว่า? เมี่ยง หลายมื้อมานี้ เฮ็ดหยังอยู่ คือบ่มาเข้าเฝ้า ? ?ข้าพระองค์เฝ้าเฮือนทองอยู่ ย่านขี้ขะโมยมาลัก กะเลยบ่ค่อยมีเวลาเข้าเฝ้า พะเจ้าค้า? เซียงเมี่ยงว่า จากนั้น เซียงเมี่ยงกะกลับบ้าน ไปนอนออนซอนเฮือนใหม่เจ้าของต่อ พระราชา คึดว่า ?บักเมี่ยง มันมีเงินหลายปานนั้นบ้อ จั่งค่อยได้สร้างเฮือนทอง มันเอาเงินมาแต่ไสว้า? มื้อลุน กะเลยเสด็จไปเบิ่งเถิงที่ จั่งค่อยฮู้ว่า บ่แมนเฮือนทองคำ พระราชา กะโมโห ว่าเซียงเมี่ยงตั๋ว เซียงเมี่ยงกะบอกว่า ?บ่ได้ตั๋ว คำว่าเฮือนทอง กะคือเฮือนทองหลาง เป็นเฮือนที่ใช้ไม้ทองหลางเฮ็ด? พระราชาโมโหตื่ม ที่เซียงเมี่ยงเว้าให้เข้าใจผิด กะเลยสั่งให้นางสนมกำนัล ที่ติดตามมา ไปขี้ใส่เฮือน บักเซียงเมี่ยง นางสนมทั้งหลาย กะพากันเข้าไปนั่งขี้ ใส่เฮือนเซียงเมี่ยง ขี้ไป หัวร่อไป เสียงแตกแซวๆ เซียงเมี่ยง บ่พอใจเด้ ที่ถืกนางสนมมาขี้ใส่เฮือน คิดหาวิธีเล่นงานอยู่คือกัน พระราชาสั่งให้ไปขี้ กะบ่ขี้ซื่อ ๆ เด้นางสนมกะดาย เยี่ยวพร้อม ตดนำ เซียงเมี่ยงเห็นจั่งซั่น ได้ยินจั่งซั่น มือถือแส้ได้ กะขึ้นไปไล่ตีนางสนมทั้งหลาย จนนางสนมเจ็บปวด ฮ้องไห้ไปตาม ๆ กัน ปากกะจ่มว่า เดี๋ยวสิไปฟ้องพระราชา สิให้พระราชลงโทษเซียงเมี่ยง เซียงเมี่ยง กะว่า ? ฟ้องโลด เชิญไปฟ้องโลด ? นางสนม กะฮ้องไห้มาฟ้องพระราชา ว่า ?ได้เฮ็ดตามคำสั่งของพระองค์แล้ว แต่ถืกเซียงเมี่ยง เอาแส้มาไล่ตี เบิ่งตี้ แต่ละคน เป็นฮอยเหมิดเลย พระองค์ต้องลงโทษเซียงเมี่ยงเด้อ?เซียงเมี่ยง กะว่า ? พระองค์ฟังก่อนเด้อ... ที่ข้าพระองค์เอาแส้ ไล่ตีนางสนมน่ะ เป็นเพราะนางสนมซุมนี้ บ่เชื่อฟังพระองค์ บ่ปฏิบัติตามคำสั่งของพระองค์?? บ่ปฏิบัติตามจั่งได๋ พระราชาบอก ให้ไปขี้ใส่เฮือนเซียงเมี่ยง หมู่ข้อย กะไปขี้ใส่ตามคำสั่งแล้วเด์? นางสนมเถียง ? พระราชาสั่งให้ไป ขี้ เด้.. ซุมเจ้า เป็นหยังจั่งเยี่ยวใส่เฮือนข้อย ตดใส่เฮือนข้อย เยี่ยวกับตดนี่ มันนอกเหนือคำสั่งของพระราชา แมนบ่?... ซุมเจ้าเฮ็ดนอกเหนือคำสั่ง ข้อยเลยลงโทษ สิเอาผิดข้อยบ่ได้เด๋? นางสนมทั้งหลาย ได้ฟังจั่งซั่น กะเถียงบ่ออก เพราะจะของได้เยี่ยว ได้ตดอีหลี พระราชาเอง สิเอาผิดเซียงเมี่ยง กะบ่ได้คือกัน กะเลยแล้ว ๆ กันไป นางสนมทั้งหลาย เสียทีเซียงเมี่ยง ถืกเซียงเมี่ยงตี กะเลยบ่ถืกกันกับเซียงเมี่ยง เซียงเมี่ยงถืกนางสนมมาขี้ใส่เฮือน กะเลยบ่ถืกกันกับนางสนม ต่างฝ่ายต่างหาทางแกล้งกัน แต่นั้น เป็นต้นมา ซั่นแหล่ว
ตอนที่ 26 เซียงเหมี่ยงติดคุกเย็น
พระราชาเจ้า ในหลวงผู้ยศใหญ่ พร้อมทั้งอำมาตย์ไท้ เสียทีที่ได้ดมตด..พระราชา ถืกเซียงเมี่ยงตั๋วให้ดมตด กะโมโหอย่างคัก ถึงเซียงเมี่ยง สิอธิบายแก้โตได้อย่างน้ำขุ่น ๆ แต่ว่าตดกะได้ดมไปแล้ว สิบ่ลงโทษมัน เดี๋ยวมันสิย่าม กะเลยสั่งลงโทษเซียงเมี่ยงว่า ? ทหาร เอาบักเซียงเมี่ยง ไปขังไว้ในคุกเย็น เป็นเวลาหนึ่งคืน เดียวนี้? คุกเย็น เป็นคุกที่สร้างพิเศษ เพื่อขังทรมานคนผู้ทำความผิด อยู่ในคุกเย็น มันกะเย็นจ้อย ๆ จนผู้ที่ถืกขัง เย็นหนาวสั่นไป พุ่นแหล่ว ซัวสิได้ออกจากคุกเย็น กะพากันแหล่ซีดไปตาม ๆ กัน นั่นแหล่ว ปกติแล้ว ผู้ได๋ได้ยินคำตัดสิน ให้ถืกขังคุกเย็น กะต้องย่านอย่างคัก หน้าถอดสีพุ่นล่ะไป๋ แต่ว่าเซียงเมี่ยง เลาเฮ็ดหน้าเสย คือจั่งบ่ย่านคุกเย็นนี่ล่ะ (ฮึแมนเฮ็ดใจดีสู้เสือ.. ทำทรงตีหน้าเสย ไปซือ ๆ บุล่ะหวา) กะจั่งว่านั่นล่ะเนาะ... ทุกปัญหา ย่อมมีทางออก ........... (สำหรับคนฉลาดคิด) ทุกทางออก ย่อมมีปัญหา .......... (สำหรับคนบ่ฉลาดคิด) ทหาร กะพาเซียงเมี่ยง ย่างไปจนฮอดคุกเย็น แล้วกะถอดเสื้อผ้าเซียงเมี่ยงออก เอาผ้าขาวม้าบาง ๆ ให้ไว้ผืนนึง สำหรับนุ่ง แล้วกะเอาเซียงเมี่ยง เข้าขังคุกเย็น ปิดประตู ใส่กุญแจเรียบร้อย เซียงเมี่ยง นุ่งผ้าขาวม้าบาง ๆ ย่างเข้าคุก... อากาศกะเย็นจ้อย ๆ เนาะ ? มื้อนั่น ในคุกเย็นห้องนั้น มีนักโทษ ติดคุกอยู่ก่อนแล้วสองคนเด้ สองคนนั้น พากันนั่งอยู่คนละมุม เอาผ้าขาวม้าสำหรับนุ่งขึ้นมาห่ม แล้วกะนั่งเฮ็ดขดจ่องหง่อง สั่นทด ๆ เป็นตาหลูโตนซาดคือหยัง นี่ตั้ว เซียงเมี่ยง กะเริ่มรู้สึกหนาวใน ๆ ใจสะท้าน ซั่นแหล่ว เอามือกอดเอิ่กแล้ว กะบ่หายหนาว ..... โอ.. สังมาคิดฮอดผ้าห่มหนา ๆ เด้.. สังมาคิดฮอดกองไฟอุ่นๆ เด้... สังมาคิดฮอดผู้สาวเด้ .... (เอ้อ คิดไปโลด คิดแล้วมันกะบ่หายหนาวดอกเด้อ)... เซียงเมี่ยง เลากะเลยเหน็บหางกะเตี่ยวดี ๆ แล้วกะกะโดดโลดเต้น แล่นไปแล่นมา ชกลม ตีอากาศเล่นอยู่ผู้เดียว จนร่างกายเริ่มอุ่นขึ้น เลาเหลียวแนมเบิ่งอีกสองคน ที่นั่งหนาวสั่นอยู่ กะหลูโตน ... เทิงจะของเล่นอยู่ผู้เดียว กะเบื่อนำล่ะหวา... กะเลยชวนสองพะหน่อนั่น มาเล่นบักป้ำกัน สะล่ะล่ะ เซียงเมี่ยงกับสองพะหน่อ เล่นป้ำกัน จนฮอดเซ้ากั๊ก กะยังว้ากะยังว่า พอฮอดเซ้า ทหารกะมาเปิดประตู เห็นทั้งสามคน กอดป้ำกันมะลึ่งตึ่งตั่ง อยู่ กะเข้าใจว่า นักโทษทะเลาะกัน ตีกัน กะฟ้าวแล่นเข้าไปห้าม ไปแยกออก เซียงเมี่ยงกะหัวร่อ บอกว่า ?บ่ได้ทะเลาะกัน บ่ ได้ตีกันดอก เล่นกันม่วน ๆ ออกกำลังกายแก้หนาว ซื่อๆ? จากนั้น ทหารกะนำโตเซียงเมี่ยง ไปเฝ้าพระราชา ก่อนปล่อยกลับบ้าน พระราชาคาดหวังว่า สิเห็นเซียงเมี่ยงหน้าซีด ปากซีด โตซีด จนย่างบ่ได้ เด้... พอเซียงเมี่ยงมาฮอด มันบัดบ่เป็นจั่งซั่น ผัดเห็นเซียงเมี่ยง หน้าตาสดใส เหงื่อไหลพร้อม กะเลยถามทหารว่า "บ่ได้เอาบักเซียงเมี่ยงไปขังคุกเย็นตี้?? ทหารกะเลยเว้าให้ฟัง..... พระราชากะคึดในใจ ? บักเซียงเมี่ยงน้อบักเซียงเมี่ยง เอาโตรอดจนได้.. บักอั่นนี้ คือสำมะคันแท้ว้า ? จากนั้น กะออกกฎว่า ? คุกเย็น ห้ามขังนักโทษไว้นำกันเกินหนึ่งคน ? แล้วกะปล่อยเซียงเมี่ยงกลับเมือเฮือน
ตอนที่ 27 เซียงญาณดมตดเจ้าของ
มีท้าวอั่นนึง คนเอิ้นเลาว่า เซียงญาณ เป็นคนเมืองธานี พุ่นล่ะ เซียงญาณ ได้ยินชื่อเสียงเลียงนามของเซียงเมี่ยง ว่าเป็นคนฉลาด มีปัญญาหลักแหลม ไหวดี บ่มีผู้ได๋ตั๋วได้ ? บ๋า เซียงเมี่ยงกะเป็นเซียง เฮากะเป็นเซียง เซียงคือกันนี่ล่ะ สิไปตั๋วเซียง? เซียงญาณ คึดจั่งซั่นแล้ว กะเลยออกเดินทางจากเมืองธานี มาเมืองทวาลี สิมาตั๋วเซียงเมี่ยง ว่าซั่นเถาะ เซียงญาณ เลาเอาบักน้ำเต้าแห้ง ที่เอานัยออกเหมิดแล้ว มาตดใส่เด้ ตดเหม็น ๆ ใส่กระบอกน้ำเต้า แล้วกะอัดไว้ เตรียมสิเอากลิ่นทิพย์เจ้าของ ไปให้เซียงเมี่ยงดมนั่นล่ะ พอมาฮอดเมืองทวาลี กะถามหาเซียงเมี่ยง บอกว่ามีธุระด่วนกับเซียงเมี่ยงพะนะ คนที่ฮู้จักเซียงเมี่ยง กะบอกว่า ตอนนี้เซียงเมี่ยงบ่อยู่บ้าน เลาออกไปนา ว่าซั่น แล้วกะชี้บอกว่า นาเซียงเมี่ยงอยู่ทางพู้น ?. เซียงญาณ เลากะบ่เคยเห็นหน้าเซียงเมี่ยงเนาะ... พอได้ข้อมูลแล้ว กะย่างไป ตามทิศทาง ที่ชาวบ้านชี้บอก เพื่อสิไปหาเซียงเมี่ยง ย่างออกท่งไปดนเติบ กะเห็นผู้ชายคนนึงดำนา จั๊บ จั๊บ อยู่ กะเลยฮ้องถามว่า ? อ้าย ๆ ฮู้จักนาเซียงเมี่ยงบ่ ไปทางได๋ ? ? ฮู้จักยุ.. พู้น.. เด้อ.. ย่างต่อไปทางพุ่น ? ว่าซั่น เซียงญาณ ถือน้ำเต้าย่างต่อ เห็นผู้ชายคนนึง กำลังคราดนา ก๊าด ก๊าด อยู่ กะเลยฮ้องถามว่า ? อ้าย ๆ นาเซียงเมี่ยง ไปทางได๋ ? ? พู้น..ย่างต่อไปทางพุ่นเด้อ ? ว่าซั่น เซียงญาณ กะถือน้ำเต้าย่างต่อ เห็นผู้ชายคนนึง (กะเซียงเมี่ยงนั่นล่ะ) กำลังปั้นคันแท ตั๊บตั๊บ อยู่ ย่อนเซียงญาณ บ่เคยเห็นหน้าเซียงเมี่ยง นั่นล่ะ ... กะเลยถามว่า ? อ้าย ๆ นาเซียงเมี่ยงอยู่ไส ? เซียงเมี่ยงสังเกตเห็น ท่าทางบ่ค่อยน่าไว้ใจ แถมยังมาถามหาจะของอีกต่างหาก กะเลยว่า ? นาเซียงเมี่ยงวะติ ..พุ่น อยู่พุ่น ? เซียงเมี่ยง ชี้ไปนาจะของที่อยู่อีกฟากนึง แล้วกะถามต่อว่า ? เจ้ามีธุระหยังสำคัญกับเซียงเมี่ยงติ ? ? แมนล่ะ ข้อยมีธุระสำคัญสิประลองปัญญา กับเซียงเมี่ยง ? ? ประลองแบบได๋ล่ะ บอกได้บ่? ? ? บ่ได้ประลองอีหยังหลายดอก แค่สิเอาตดมาให้เซียงเมี่ยงดม ซื่อ ๆ ดอก? ? เขาลือกันว่า เซียงเมี่ยงเป็นคนหัวดี ทันคน เจ้าสิมาตดให้เซียงเมี่ยงดม เซียงเมี่ยง สิหลงกลดมให้เจ้าง่าย ๆ ซั่นบ้อ? ? โฮ้ย.. ข้อยกะบ่โง่ปานนั้นดอก ข้อยวางแผนมาเรียบร้อยแล้ว นี่ นี่ มันอยู่ในนี้ ข้อยสิตั๋วให้เซียงเมี่ยง ดมกลิ่นที่อยู่ในนี้ ? เซียงญาณ ยกน้ำเต้าขึ้น เอามือซี้ ? โฮ้...แจ๋ว แจ๋ว.. เจ้านี่กะหัวดีคัก... คันกลิ่นตดยังอยู่ เซียงเมี่ยงต้องเสียทีแน่นอน.. แต่ว่า เจ้าตดใส่ไว้แต่ดนแล้ว กลิ่นตด มันสิยังบ่ล่ะ บ่แมนมันระเหยออกเหมิดแล้วติ? เซียงญาณ กะเลยเปิดจุกออกดมเบิ่ง เหม็นตึบ.....วะนึง ? โฮ้..ยังอยู่ ยังอยู่ ? ? หว่างฮั้น เจ้าเปิดออกดมแล้ว บ่แม่นมันเหมิดแล้วติ ? เซียงญาณ กะเปิดจุกออกลองดมเบิ่งอีก เหม็นตึบ...วะนึง ? ยังอยู่ ยังอยู่ อ้าย ? ? ตดเจ้า คือสิเหม็นคักเนาะ ? ? ตดข้อย นี่สุดยอดแล้ว ข้อยเตรียมมา สำหรับเซียงเมี่ยงโดยเฉพาะเลย.. เดี่ยวข้อยสิฟ้าวไปหาเซียงเมี่ยง ก่อนเด้อ? ? บ่ต้องไปดอก... ข้อยนี่ล่ะคือเซียงเมี่ยง โตจริง ของแท้ แน่นอน? แป่วววววว (เซียงญาณมึนตึบ)... ? เป็นจั่งได๋ล่ะ ได้ดมตดเหม็น ๆ เจ้าของ คือสิมีแฮงดีเนาะ ? เซียงญาณ กะแพ้ปัญญาเซียงเมี่ยง เสียทีเซียงเมี่ยง เทิงได้ดมตดเจ้าของพร้อม สะล่ะล่ะ
ตอนที่ 28 ตั๋วเอาปลา
มีท้าวอั่นนึง เลาบวชดนจนได้เป็นจารย์ สึกออกมา แล้วกะได้เมียผู้สาวงาม ๆ ผู้นึง เด้ (เอิ้นเลาว่าจารย์เถิงซะเนาะ) จารย์เถิงเลาอยู่กินกับเมีย บ่ทันดน เมียเลากะมีท้อง (เอ๋า...หัวตะมีท้องซั่นบ้อ... เอาหยังใส่แนวกินน้อนอ..) ....หมายถึงว่า มีลูกอยู่ในท้องนั่นล่ะ... ท้องใหญ่ใกล้คลอดแล้วมั้ง.. มื้อนึงจารย์เถิง เลาไปสาปลา สิหาปลามาสู่เมียกินนั่นล่ะ สาปลาอยู่ บ๋อม จ่อก บ๋อม จ่อก ๆๆๆๆๆๆ จนน้ำใกล้แห้งแล้วเด้ พอดี้ เซียงเมี่ยง ออกจากบ้านมา กำลังสิไปนาเด้ ย่างผ่านมาเลาะนั้น ได้ยินเสียง บ๋อม จ่อก บ๋อม จ่อก อยู่ เกิดความสงสัย กะเลยเลาะเลียบไปเบิ่ง เห็นจารย์เถิงกำลังสาปลาอยู่ ซั่นแหล่ว น้ำแห้งพอดี จารย์เถิงกะลงมือจับปลาใส่ข้อง นั่นแหล่ว ปลากะหลายคัก มีเทิงปลาดุก ปลาค่อ ปลาเข็ง ปลาจิเดิด เด้ เลากะจับเอาจับเอา กะยังว้ากะยังว่า กำลังจับปลาม่วน ๆ เซียงเมี่ยง ผัดโผล่ป่อดล่อดออกมา ? เอ้า พ่อลุง เฮ็ดหยังอยู่น้อนอ ? ? อ้าว... เซียงเมี่ยงติ ....กะตามที่เห็นนั่นล่ะ? จารย์เถิงตอบอย่างไว้ภูมิ เด้ ? โฮ้ บวกนี้ ปลาหลายคักน้อ ลุงน้อ ? ? ปลาหลาย กะหั่งว่าอยู่ดอก... ของแนวนี้ หาเอาไผเอามันตั้ว ? จารย์เถิงเว้าแบบกั๊กไว้เนาะ ? กะบ่ได้ว่าหยังเด้ล่ะ ? เซียงเมี่ยงว่า ? เอ้อ..เซี่ยงเมี่ยง.. เขาคือลือคือซากันคักแท้ ว่าเจ้าตั๋วเก่ง คันว่าตั๋วเก่งอีหลี ลองตั๋วเอาปลาข้อยเบิ่งกะดู้? ? สิมาตั๋ว มาเต๋อหยังอยู่หนี่ เมียเจ้าเจ็บท้องออกลูกอยู่บ้าน ฟ้าวเข้าไป เบิ่งเมียเจ้านั่นปาหยัง อุตส่าห์สิมาบอกข่าว มาชวนคุยอยู่ได้? จารย์เถิง ได้ยินคำว่า ? เมียเจ็บท้องออกลูก ? ท่อนล่ะ ด้วยความเป็นห่วงลูกเมีย ลืมฮอดปลา ฟ้าวแล่นเข้าบ้านอย่างหันเลย พอแล่นฮอดเฮือน เห็นเมียนั่งเล่นสำบายเสยอยู่ บ่มีอาการเจ็บท้องออกลูก จักหน่อย จั่งค่อยฮู้ว่า ถืกเซียงเมี่ยงตั๋วแล้ว คนเฮากะดายเนาะ ฮาลังเทื่อ สิเว้าจั่งได๋กะบ่เชื่อ ฮาลังเทื่อผัดเชื่อง้ายง่าย เด้บะได๋...
ตอนที่ 29 เซียงเหมี่ยงนุ่งซ่งขาดดาก
อันว่าชีวิตคนเฮานี้ มันกะบ่เที่ยงแท้แน่นอนเนาะ คือจั่งเพิ่นว่า ความแน่นอน คือความบ่แน่นอน ความบ่แน่นอน คือความแน่นอน ความบ่แน่นอน นั่นล่ะ ที่บ่แน่นอน ..... แล้วแต่ผู้ได๋สิเว้าสิว่า ล่ะหวา เกิดแก่เจ็บตาย เป็นเรื่องธรรมดา สำหรับคนบ่ธรรมดา เกิดแก่เจ็บตาย เป็นเรื่องบ่ธรรมดา สำหรับคนธรรมดา .... เอ้า... แวเข้ามาฟังเรื่องเซียงเมี่ยงต่อเนาะ... หลวงพ่อวัดหลวง เพิ่นกะอายุหลายแล้ว โรคชรามาเบียดเบียน เพิ่นกะเลย อำลาพาจากสังขารร่างกาย ที่เสื่อมโทรมไปเนาะ .. กะตายนั่นล่ะ.. จั่งแม่นเว้ายืดยาวเนาะ ผู้เว้ากะดาย.... เอ้อ...นั่นล่ะ... หลวงพ่อเลาตอยจ้าย ตายจ้อย พระราชากะเป็นเจ้าภาพ จัดงานศพเด้ ฮาลังมื้อพระราชากะไปเอง ฮาลังมื้อกะบ่ได้ไป มีมื้อนึง พระราชาเลาบ่ได้ไป กะเลยจัดให้เซียงเมี่ยง เป็นคนนำทีม พานางสนมกำนัลไปพิตี๋ (เสแสร้ง) ฮ้องไห้ในงานศพ ว่าซั่นเถาะ ? ไป ไป เซียงเมี่ยง พาสนมกำนัล ไปซ่อยฮ้องไห ้งันงานศพหลวงพ่อเด้อ มื้อนี้? เซียงเมี่ยง เลาบ่ค่อยถืกกันกับ พวกสนมกำนัลอยู่แล้วเนาะ พอไปฮอดม่องจัดงานศพ นางสนมกำนัล กะพากัน นั่งอยู่หน้าโลงศพ ฮ้องไห้ซิมซิ ซิมซิ กะมี ไห้หงืก หงืก กะมี ไห้งือ งือ กะมี น้ำตาบ่ไหล กะทำเป็นเซ็ดๆ ถูๆ เด้เดียวหนิ แสดงคื้อคือ ปานคณะหมอลำหมู่ เอาโลด กะยังว่า เซียงเมี่ยงคึดม่วน กะเลยหาทางแกล้งสนมกำนัล ซั่นแหล่ว เซียงเมี่ยง ลุกออกมา แล้วกะหาหม่องบ่มีคนเห็น ถอดซ่งออก แล้วกะ เอามีดปาดดากซ่ง ให้เป็นซ่งขาดดาก เอามานุ่งใหม่ แล้วกะย่างกลับคืนมาในงาน เซียงเมี่ยง กะคลานก่อมก้อย ก่อมก้อย เข้าไปต่อหน้าโลงศพ ผ่านหน้าสนมกำนัลทั้งหลาย.... หมู่เจ้ากะคึดเบิ่งเอานั่นเถาะ คนนุ่งซ่งขาดดาก คุกเข่าคลาน หันดากหาท่านผู้ชมทั้งหลาย มันสิเป็นภาพจั่งได๋ .... สนมกำนัลทั้งหลาย เหลียวเห็นเซียงเมี่ยง นุ่งซ่งขาดดาก กะอยากหัว อดหัวบ่ไหว กะเลยพากันหัวร่อเด้ ผู้แรกหัวขึ้น ผู้ที่สองกะหัวนำ ผู้ที่สามกะหัวสมทบล่ะตี้ ผู้ที่สี่ ห้า หก เจ็ด..... จนเหมิดซุคน พากันหัวร่อคิก ๆ คัก ๆ หัวร่ออั๊ก ๆ กะยังว้ากะยังว่า กะย่อนว่าสนมกำนัลทั้งหลาย บ่ได้เศร้าโศกเสียใจอีหลีเนาะ ฮ้องไห้กะแค่ พิตี๋ไห้ซื่อๆ เจอมุขตลกเซี่ยงเมี่ยงเข้า กะเลยอดหัวบ่ไหว ซั่นแหล่ว พองานแล้วแล้ว เซี่ยงเมี่ยง กะเลย เอาแส้มาตีโบย ลงโทษสนมกำนัลทั้งหลาย พวกสนมกำนัล บ่พอใจ กะเลยไปฟ้องพระราชา ว่าถืกเซียงเมี่ยงตี ให้พระราชาลงโทษ เซียงเมี่ยงให้แหน่ ว่าซั่น เซี่ยงเมี่ยง กะทำทรงถามพระราชาว่า ? คนที่ขัดคำสั่งของพระองค์ บ่เฮ็ดตามคำสั่งของพระองค์ สมควรถืกตีโบย แม่นบ่ พระเจ้าค่า? ? แมนยุ ? ระราชาว่า ?ที่ตีโบยสนมกำนัลไป กะย่อน สนมกำนัลพวกนี้ ขัดคำสั่งพระองค์ นั่นล่ะ พะเจ้าค่า? ? ขัดคำสั่งจั่งได๋ ว่ามาเบิ่งดู้ ? พระราชาถาม ? พระองค์ให้คุมสนมกำนัลทั้งหลาย ไปฮ้องไห้ ในงานศพ แต่ว่าสนมกำนัลพวกนี้ บ่เซื่อฟังพระองค์ ขัดคำสั่งพระองค์ บังอาจหัวร่อคิก ๆ คัก ๆ ในงานศพ เป็นการบ่สมควรอย่างยิ่ง"พระราชาหันหน้าไปทางสนมถามว่า ? พวกเจ้าได้หัวร่อ ในงานศพอีหลีบ่? ? ? ได้หัวยุ ... กะมันเป็นตาอยากหัว... ไผสิอดหัวได้..? สนมว่า เซียงเมี่ยง กะเลยเว้าต่อ ? คันจั่งซั่น ที่ข้าพระองค์ ตีโบยไป กะถืกต้องแล้ว แม่นบ่ พระเจ้าค่า? พระราชา บ่ฮู้ว่าสิเอาผิดเซียงเมี่ยงจั่งได๋ กะเลยปล่อยเลยตามเลย ให้แล้ว ๆ กันไป สะล่ะล่ะ นางสนมกำนัลทั้งหลาย กะเสียทีเซียงเมี่ยง อีกตามเคย ซั่นแหล่ว
โดย : พลพล คนชัยภูมิ Mail to พลพล คนชัยภูมิ
(199.63.1.252)
เมื่อ : 20/02/2007 07:11 PM
ความคิด เห็นที่: 1
อ่านหละกะคึดฮอดตอนพ่อเว้า ให้ฟังตะน้อยๆ
ตอนนี่มาอ่านเอง..อ่านไป กะหัวยุ้มๆ ไปนำ..คักๆ.
เว็ปอ้ายทิดลาวเป็นหยังฮึ..หายเบิ่ดเลย อันนี่กะเอามาลงใหม่แม่นบ่
โดย : เกิ้ม
(124.120.131.250)
เมื่อ : 21/02/2007 08:57 AM
ความคิด เห็นที่: 2
ตอนที่ 31 ติช้างพระราชา
มื้อนึง นายพรานซ้าง ค้องได้ซ้างเผือกพลายงาม งางอโง้ง เงางดงาม กะเลยนำซ้างโตนั้น มาถวายพระราชา ให้เป็นซ้างคู่บารมี ของพระราชา เด้ หลังจากนายควาญซ้าง (คนเลี้ยงซ้าง ฝึกสอนซ้างนั่นล่ะ) รับทราบเรื่องแล้ว กะไปเข้าเฝ้าพระราชา ทูลเชิญให้เสด็จไปเบิ่ง ซ้างเผือกพลายงาม ว่าซั่นเถาะ พระราชา พร้อมทั้งเสนาอำมาตย์ใหญ่ กะพากันไปเบิ่งซ้าง เซียงเมี่ยง กะได้ไปนำขาเจ้า คือเก่านั่นล่ะ พอพระราชา ไปฮอดแล้ว กะพิจารณาซอมเบิ่งซ้างเผือกเนาะ.... เบิ่งแล้วเบิ่งอีก เบิ่งหม่องนั้นกะงาม เบิ่งหม่องนี้กะงาม เบิ่งหม่องได๋กะงาม ตรงตามคชลักษณะ ทุกประการ หาหม่องติบ่ ได้เอาโลด ปากกะว่า ? โฮ้...ซ้างเผือกโตนี้ งามคักงามแน่ งามแท้ งามหลาย? เสนาอำมาตย์ทั้งหลายกะว่า ? ซ้างเผือกโตนี้ งามคัก งามบ่มีหม่องติ สมเป็นซ้างคู่พระบารมีของพระองค์ อีหลี พะเจ้าค่า? ผู้นั้นกะซม ผู้นี้กะซม ผู้นั้นกะยอ ผู้นี้กะย่อง เด้... เหลือแต่เซียงเมี่ยงผู้เดียว บ่ปากอีหยังนำเขาจักควม พระราชาเลยถามว่า ? เซียงเมี่ยงล่ะ เห็นว่าจั่งได๋ ? เซียงเมี่ยงกะเลยว่า ? ซ้างโตนี้ กะงามดียุ เสียอย่างเดียว โตใหญ่ ผัดตาตีบ ตาน้อย บ่สมโต? พะนะเลาว่าพระราชาได้ฟังกะคึดในใจ ?อ้ย..บัก....เอ้ย.... จักแมนอึดคำติเนาะ... กะธรรมชาติมันเป็นจั่งซั่น? แต่กะเว้าออกมาว่า ? เอ้อ.. มันกะตาน้อยคือเจ้าว่า อีหลีเด้ล่ะเนาะ บะได๋?
ตอนที่ 32 หาช้างเผือกงาดำ
พระราชา ถืกเซียงเมียงติซ้างเผือกงาม ว่าตาน้อยบ่สมโต ในใจกะบ่พอใจเซียงเมี่ยง กะเลยสิหาทางเล่นงานเซียงเมี่ยงเด้ พระราชากะสั่งเซียงเมี่ยงว่า ? คันจั่งซั่น ให้เซียงเมี่ยง ไปหาซ้างเผือกงาดำ มาให้เฮาโตนึง ภายในสามมื้อ นับจากมื้อนี้ คันครบกำหนดแล้วหามาบ่ได้ ต้องถืกลงโทษ? เสนาอำมาตย์ทั้งหลาย กะหัวย่ามในใจ ว่า ?ซ้างเผือกงาดำ มันบ่มีดอก เซียงเมี่ยง ต้องถืกลงโทษคักๆ"? เอาอีกแล้ว พระราชาหาทางเล่นงานเฮาอีกแล้ว... ซ้างเผือกงาดำ จักวะมันอยู่หม่องได๋เหล่ว เฮาสิไปหามาแต่ไสน้อนอ? เซียงเมี่ยงคิดไปนำ ย่างเมือเฮือนไปนำ ระหว่างทางเมือเฮือน เซียงเมี่ยงฮู้สึกออกฮ้อนท้อง กะเลยสิหาซื้อขนมกินฮองท้องเด้ พอดี ย่างไปเห็นแม่ค้าขายขนม เป็นตาแซบ กะเลยซื้อไปกินนำทาง ว่าซั่นเถาะ ขนมที่เซียงเมี่ยงซื้อกิน เป็นขนมที่เฮ็ดจากเผือกเนาะ... กินไปกินมา... กะเลยคึดออก สะล่ะล่ะ... มื้อลุนมา เซียงเมี่ยง กะไปหาซื้อเผือกหัวบักใหญ่มาเด้ แล้วกะเอาไปให้ช่างแกะสลัก เป็นซ้างโตน้อย ๆ งางามโตนึง จากนั้น เซียงเมี่ยง กะเอานัยงาดำ มาปักเสียบไว้ ตามงาซ้างเผือก จนงาซ้างเผือก ดำจุ่มกุ่ม ซั่นแหล่ว เสร็จเรียบร้อย กะเอาไปวางไว้หัวเสา เด่นเป็นสง่า อยู่เดิ่นหน้าบ้านเลานั่นล่ะ จากนั้น กะไปเข้าเฝ้าพระราชา เชิญให้เสด็จมาเบิ่งซ้างเผือกงาดำ ? ข้าพระองค์ หาซ้างเผือกงาดำได้แล้ว ตอนนี้เอาไว้เดิ่นหน้าบ้านของข้าพระองค์ ขอเชิญพระองค์เสด็จไปเบิ่งโลดเด้อ พะเจ้าค่า? พระราชา กะคึดในใจว่า ? ซ้างเผือกงาดำ มันบ่น่าสิมีอยู่ในโลกนี้ บักเซียงเมี่ยง มันสิไปหามาแต่ไส หรือว่า มันหาทางออกได้แล้ว.... บ๋า จั่งได๋กะต้องไปพิสูจน์เบิ่ง ให้เห็นกับตา ก่อนน๊า? พระราชา พร้อมทั้งเสนาอำมาตย์ กะด่วนย่างไปจนฮอดเฮือนเซียงเมี่ยง ? ไสล่ะ เซียงเมี่ยง ซ้างเผือกงาดำ ที่เจ้าว่า? ? นั่น พะเจ้าค่า งอยต่องหม่อง อยู่เทิงหัวเสา นั่นพะเจ้าค่า? ? ซ้างเผือกงาดำ มันโตน้อยปานนี้บ้อ ? จากนั้นพระราชา กะย่างเข้าไปเบิ่งใกล้ ๆ ลองเอามือซูนเบิ่ง บายเบิ่ง ซ้างเผือก กะบ่ติงคิงเลย ยืนเสย พระราชาเริ่มสิสูนเด้ กะเลยว่า ? นี่มันซ้างบ่มีชีวิตตั้วหนิ บักเซียงเมี่ยง มึงเอาซ้างของปลอม มาหลอกตั๋วกูติ กูสั่งให้มึงหาซ้างเผือกงาดำ มึงไปหาซ้างอีหยังมาหนิ? ? ใจเย็น ๆ ก่อนเด้อ พะเจ้าค่า... ขนมที่เฮ็ดจากเผือก เอิ้นว่า ขนมเผือก แมนบ่?? ? แมน ? ? ซ้างโตนี้เฮ็ดจากเผือก กะเอิ้นว่า ซ้างเผือก แล้วกะ นี่ อั่นสีดำ ๆ ที่อยู่งาซ้างนี่ กะคือ งาดำ .... รวมกันแล้ว กะเป็น ซ้างเผือกงาดำ ตรงตามที่พระองค์ สั่งให้หาทุกประการ พะเจ้าค่า?
โดย : พลพล คนชัยภูมิ Mail to พลพล คนชัยภูมิ
(199.63.1.252)
เมื่อ : 21/02/2007 10:12 AM
ความคิด เห็นที่: 3
ตอนที่ 33 ให้หาม้าสีฟ้า
พระราชา บ่สามารถลงโทษเซียงเมี่ยงได้ กะคึดในใจว่า ? ฮื้อน้อ... กูน่าสิสั่งให้มันชัดเจนกั่วนี้ น่าสิระบุไปเลยว่า ต้องเป็นซ้างเป็นๆ มีชีวิต ย่างได้ ขึ้นขี่ได้.... เฮาบ่น่าใช้คำว่า ซ้างเผือก เล้ย น่าสิว่า ซ้างด่อน หรือซ้างขาว.... ฮื้อน้อ..... บ่เป็นหยัง เทื่อนี้ มันใช้ปัญญาหามาได้ เทื่อต่อไป อย่าหวังว่าสิหามาได้... เฮอะ..เหย..เจิ๊ด..? แล้วพระราชากะเลยเว้าว่า ? เรื่องซ้างเผือกงาดำ กูยอมมึง กูบ่ลงโทษมึงกะได้... แต่ว่า มึงต้องหา ม้าสีฟ้าเป็น ๆ ที่มีชีวิต ย่างได้ ขึ้นขี่ได้ มาให้กู ภายในสามมื้อ นับแต่มื้อนี้ คันหามาบ่ได้ มึงต้องถืกลงโทษ?พวกเสนาอำมาตย์ทั้งหลาย กะหัวย่ามในใจ ?คราวครั้งนี้ บ่รอดแน่ๆ เซียงเมี่ยงเอ๋ย? ? เอาอีกแล้ว พระราชาหาทางเล่นงานเฮาอีกแล้ว... ม้าสีฟ้า จักวะมันอยู่หม่องได๋เหล่ว เฮาสิไปหามาแต่ไส น้อนอ? ฮอดยามแลง เซียงเมี่ยง พยายามคิดหาทางออก นอนมือก่ายหน้าผาก อยู่นอกชาน ตากะเหลียวเบิ่งดาว ไปพร้อมเด้ อีเกิ้งเดือนดาว ผู้สาวตำข้าว ผู้เฒ่าเป่าแคน ตั๊กแตนเป่าปี่ แมงหมี่สูบยา แมงดาฝั่นเชือก ฝั่นเชือกแล้ว สนเคาแมงหมี่ เต้นขึ้นขี่ เอาน้องกอดแอว เสียงแซวๆ เด็กน้อยแล่นเล่น...? หรือว่า สิไปหาม้าขาวมา แล้วกะหาสีมาย้อม...? คึดออกแล้ว คึดออกแล้ว .... มื้อลุนมา เซียงเมี่ยง กะออกจากบ้านแต่เซ้า ย่างเลาะหาม้าสีฟ้า ตามคอกม้า เทิงย่างหานำหม่องขาเจ้าเลี้ยงม้าขาย เด้ ย่างไปย่างมา (ย่างไปอย่างเดียว ดอกบะได๋) กะไปฮอดหม่องเลี้ยงม้า หม่องนึง มีม้าหลายคักเติบยุ เซียงเมี่ยง กะเข้าไปเลาะเบิ่ง เห็น ม้านิลผู้พ่วงพี พวมท่าว โตนึง ขนสีดำเหมิดตนเหมิดโต หนังกะดำนำ กะเลยขอซื้อม้านิลโตนั้น แล้วกะขี่กลับเมือเฮือน อาบน้ำ กินข้าว นอนขาขึ้นห้าง สำบายใจเฉิบ พอดีมื้อนั้น กะเป็นข้างแรม คืนเดือนมืดเนาะ พอฮอดกลางคืน ไฟฟ้ากะบ่ทันมี มันกะมืดตึบ นั่นแหล่ว เซียงเมี่ยงกะจุดขี้กะบอง จูงม้าไปหาพระราชา เอาม้าผูกไว้นอกวัง แล้วกะเข้าไปเอิ้นพระราชา มาเบิ่งม้าสีฟ้า ? ข้าพระองค์หาม้าสีฟ้าเป็น ๆ ได้แล้ว ตอนนี้ เอาไว้เดิ่นหน้าวังของพระองค์ ขอเชิญพระองค์ เสด็จไปเบิ่งโลดเด้อ พะเจ้าค่า? พระราชา กะคึดในใจว่า ? ม้าสีฟ้า มันบ่น่าสิมีอยู่ในโลกนี้ บักเซียงเมี่ยง มันสิไปหามาแต่ไส หรือว่า มันหาทางออกได้แล้ว.... บ๋า จั่งได๋กะต้องไปพิสูจน์เบิ่ง ให้เห็นกับตาก่อนน๊า? พระราชา พร้อมทั้งเสนาอำมาตย์ สนมนางกำนัล กะด่วนย่างไป ? ไสล่ะ เซียงเมี่ยง ม้าสีฟ้า ที่เจ้าว่า ? ? นั่นเด้ พะเจ้าค่า ยืนเคี้ยวเอื้องงับๆ อยู่นั่นเด้ ? ? นั่นมันม้าสีดำตั้วนั่นน่ะ... กูให้มึงหาม้าสีฟ้าเป็นๆ บ่แมนม้าสีดำเป็นๆ เด้เดียวหนิ? ? ใจเย็นก่อน พะเจ้าค่า ... พระองค์แนมขึ้นไป เทิงพุ่นเบิ่งดู้? เซียงเมี่ยง เว้าแล้ว กะซี้มือแจ่แด่ ขึ้นเทิงฟ้า ทุกคน กะเงยหน้า ขึ้นแนมเบิ่งฟ้า... แล้วเซียงเมี่ยง กะถามต่อว่า ? ตอนนี้ ฟ้า เป็นสีหยัง พะเจ้าค่า? ? ? สีดำ ? ? ฟ้ากะสีดำ ม้ากะสีดำ... ฟ้ากับม้า สีเดียวกันเลย.... ม้าโตนี้ล่ะพะเจ้าค่า คือม้าสีฟ้าเป็นๆ มีชีวิต ขึ้นขี่ได้ ย่างได้ ตรงตามที่พระองค์ สั่งให้หา ทุกประการ พะเจ้าค่า?
โดย : พลพล คนชัยภูมิ Mail to พลพล คนชัยภูมิ
(199.63.1.252)
เมื่อ : 21/02/2007 04:05 PM
ความคิด เห็นที่: 4
ตอนที่ 35 เซียงเหมี่ยงติดคุกมด
นางสนมกำนัลทั้งหลาย พากันกุมปากกุมแก้ม ไปเข้าเฝ้าพระราชา ฟ้องพระราชาว่า ถืกเซียงเมี่ยงตั๋ว ให้กินโตปัญญา จนเผิ้งตอดปาก ตอดสีสบ ตอดหน้า ตอดแก้ม โปล่กป่ก ไค่อึ่งลึ่ง เจ็บปวด เหมิดเอาโลด ให้พระราชา ลงโทษเซียงเมี่ยง ให้แหน่ ว่าซั่น พระราชาเห็นจั่งซั่น กะเอิ้นเซียงเมี่ยงมาเข้าเฝ้า มาเบิ่งผล
งานของเจ้าของ ที่ใช้ปัญญารังแกผู้อื่น เซียงเมี่ยงกะพยายามอธิบาย แบบมุดน้ำขุ่นๆ แบบหม่นเฮอะหนามไป อยู่ดอกหวา... แต่ว่างวดนี้ พระราชาเห็นว่า เซียงเมี่ยงเฮ็ดเกินไปโพด... การใช้ปัญญา กะควรสิอยู่ในขอบเขต.. บ่ควรสิเฮ็ดให้ผู้อื่น บาดเจ็บหรือเจ็บปวด จั่งซี้... คันสิบ่ลงโทษ เดี๋ยวสิได้ใจ... กะเลยสั่งลงโทษเซียงเมี่ยง เพื่อสิให้ได้รับความเจ็บปวดคือกัน สิได้เข็ดหลาบ ? เอาบักเซียงเมี่ยง ไปขังไว้ในคุกมด เป็นเวลาหนึ่งชั่วยาม เดียวนี้? คุกมด เป็นหม่องขังนักโทษ ที่มีขวยมดแดงง่าม เต็มไปเหมิดเด้ เป็นการลงโทษ ให้มดกัดนักโทษที่ถืกขัง นั่นล่ะ ผู้ที่ถืกขังคุกมดแดงง่าม ออกจากคุกมา กะได้ตุ่ม ตึ่ง เทิงโป เต็มตนเต็มโต เด้ ปกติแล้ว ผู้ได๋ได้ยินคำตัดสิน ให้ถืกขังคุกมดแดงง่าม กะต้องย่านอย่างคัก หน้าถอดสีพุ่นล่ะไป๋ แต่ว่าเซียงเมี่ยง เลาเฮ็ดหน้าเสย คือจั่งบ่ย่าน คุกมดแดงง่ามนี่ล่ะ ช่วงที่กำลังถืกนำโต ไปเข้าคุกมด บักเซียงเมี่ยง กะบอกทหารว่า อยากกินอ้อย กะเอาเงินให้ทหาร ไปซื้ออ้อยมามัดบักใหญ่นึง ว่าสิเอาไปนั่งกินในคุก พะนะ พอไปฮอดคุก เซียงเมี่ยง กะแบกอ้อยย่างเข้าไป... หลังจากทหาร ใส่กุญแจเรียบร้อย เซียงเมียง กะเอาอ้อยมาปอกกิน แล้วกะคายขี้อ้อย กองไว้มุมนึง มดมันกะดังดีคัก มีกลิ่นอีหยังนิดๆ หน่อยๆ กะได้กลิ่นเหมิด กะยังว้ากะยังว่า จนเพิ่นว่า ?ดังดีปานมด? (ผู้ลังคนกะว่า ดังดีปานระฆัง.. ดังดีปานฆ้อง... กะมีดอกว้า) ทีแรก มีผู้บุกรุกเข้ามา มันกะสิไปกัด ผู้บุกรุกซึ่งกะคือเซียงเมี่ยงนั่นล่ะว้า แต่พอมดมันได้กลิ่นอ้อย กะย่างล่ายๆ ไปดูดกินน้ำอ้อยเสย บ่สนใจบักเซียงเมี่ยงอีก พร้อมกับส่งเสียง ฮ้องเอิ้นหมู่พวก ที่อยู่ในขวย ให้ขึ้นมากิน ของแซบของนัวเด้อ ว่าซั่น มดกะดาย บักเซียงเมี่ยง ปอกอ้อย หย่ำอ้อย มัดบักใหญ่นึง จนเจ็บแข้วเหมิด กะยังว้ากะยังว่า เจ็บแข้ว กะยังดีกั่วถืกมดกัดดอกว๋า โฮ้ เทิงเปียกอ้อย เทิงขี้อ้อยร วมกันแล้ว มันกะกองใหญ่เติบน้อ มดกะไปรวมกันอยู่ฮั่นล่ะ ตอนที่อยู่ในคุกมดนั้น ย่อนอ้อยนั่นล่ะ เซียงเมี่ยง เลยบ่ถืกมดกัด รอดโตได้ อย่างสบายซั่นแหล่ว พอทหารมาเปิดประตู เห็น มดง่าม เฮ็ดแดงจึ่งคึ่ง กองโจ้โก้อยู่ กะยังว่าเนาะ เซียงเมียง นอนหลับ กรนต่อดต่อดเสย เด้เดียวหนิ พวกทหาร กะปลุกเซียงเมี่ยง แล้วกะพาเซียงเมี่ยง ไปเฝ้าพระราชา ก่อนสิปล่อยโตกลับ พระราชาคาดหวังว่า เซียงเมี่ยง มันต้องถืกมดกัด จนคิงแดงตึ่งโปไปเหมิด เด้...... พอเซียงเมี่ยงมาฮอด เห็นเซียงเมี่ยงบ่เป็นหยังเลย บ่มีตุ่มมดจักตุ่มเลย กะสงสัย ... หลังจากฮู้ว่า เซียงเมี่ยงใช้อ้อยล่อมด กะคึดในใจ.. (ผู้ได๋พาคึดออกเสียงเดียวหนิ)..ว่า ? บักเซียงเมี่ยงนี่ มันสำมะคันแท้ๆ ? จากนั้น กะกำหนดว่า ? คุกมด ห้ามเอาของรสหวานเข้าไปเด็ดขาด ? แล้วกะปล่อยโตเซียงเมี่ยงกลับเมือเฮือน
ตอนที่ 36 เก็บหมากพริก
มื้อนึง พระราชาพร้อมทั้งเสนาอำมาตย์ สนมนางกำนัลทั้งหลาย พากันไปเที่ยว สวนอุทยาน เป็นการพักผ่อนหย่อนใจ ว่าซั่นเถาะ เซียงเมี่ยง กะได้ไปนำขาเจ้าคือเก่านั่นล่ะกะพากันย่างชมสวน ชมนก ชมไม้ เว้านัวหัวม่วนไปเรื่อย ๆ เด้ พาเจ้าเข้า ไปชมหมู่นก ฮ้องป๊กป๊ก เขาว่านกสบ จักแมนมันจบ นกแจนปากแหย่ ฮ้องแต่แต่ แมนนกกะทา อีนกกะทา ดากลายพ้อยๆ มันฮ้องอ่อย เอาแต่ตั๊กแตน นกแจนแวน เสียงขันแจ๊กๆ หมู่นกแทด ดากแดงฮวนๆ มันอยู่ตามสวน ตามห้วยตามเหล่า หมู่นกเค้า เค้าหูดเค้าหู บ่เป็นตาดู แมนนกเค้าบักกอก มันฮ้องว่า หอกสัก หอกสัก จับอยู่หลัก เค้าโมนโตน้อย แหลวขี้อ่อย ขี้อ่อยเอาหนู นกเขาคู ขันม่วนก้องป่า นกจอกฟ้า ฮังงามอ้อนต้อน เป็นตาสะออน เสียงกาเหว่าฮ้อง มันฮ้องมา กาเหว่าหาคู่ นกอีจู้ โตเหลืองอ่อยห่อย ... (ซุมเด็กน้อย อย่าไปยิงมันเด้อ จื่อเอา จำไว้)...พอย่างมาฮอด เดิ่นหญ้าหม่องนึง พระราชากะชวนเสนาอำมาตย ์เล่นตีคลีกันเนาะ เซียงเมี่ยงกับพวกสนมกำนัล บ่ได้เล่นนำเขาดอก เป็นกองเชียร์ตั้ว บัดได๋ที่พระราชาตีได้ดีๆ คนทั้งหลายกะพากัน ตบมือยอย่อง แต่ว่าเซียงเมี่ยงบัด ยืนเสย (บ่พอใจที่ถืกขังคุก กะบ่จัก)บัดได๋ที่พระราชาตีบ่ดี หรือตีหลุย คนทั้งหลายกะเงียบ แต่ว่า เซียงเมี่ยงบัดตบมือ หัวเราะชอบใจ (เป็นทำนองเยาะเย้ยนั่นล่ะ) พระราชาสังเกตเห็นอยู่เด้ ... (โหย.. บ่สังเกตกะเห็นเดิ้ก แสดงออกชัดเจนปานนั้น) ... กะฮู้สึกบ่ค่อยพอใจเซียงเมี่ยง แต่ว่ากะเก็บความฮู้สึกไว้ บ่แสดงออก คอยหาโอกาส เล่นงานมันทีหลัง นั่นล่ะ หลังจากตีคลีกันจนพอใจแล้ว กะย่างต่อเข้าไปนั่งพักอยู่ศาลา เว้านัวหัวม่วนกันต่อ เว้าไปเว้ามา เว้ามาเว้าไป กะโสโหล่กันเรื่องอาหารการกิน เฮ็ดให้พระราชาอยากกิน แจ่วพริกดิบ (ใส่แมงดา) เด้ นางสนม ที่ดูแลอาหารการกิน กะเลยทูลว่า ? แจ่วพริกดิบน่ะ เฮ็ดบ่ยากดอก แต่ว่าตอนนี้ อยู่ในครัว บ่มีพริกดิบเลย คันสิเฮ็ด กะต้องให้คน ไปเก็บหมากพริกมา สาก่อน? พะนะ พระราชา บ่ค่อยพอใจเซียงเมี่ยงอยู่แล้ว กะเลยให้เซียงเมี่ยง เป็นคนไปเก็บหมากพริก ? ไป เซียงเมี่ยง เจ้าไปเก็บหมากพริก มาให้แม่ครัวเฮ็ดแจ่ว ไป? พระราชา ใช้ไปเฮ็ดงาน สิบ่ไปกะบ่ได้ จั่งได๋กะต้องไป ฉะนั้น เซียงเมี่ยง กะเลยต้องจำใจไป ทั้งๆ ที่บ่อยากไป ? ผู้อื่น มีตั้งวะหลายคน เป็นหยังบ่ใช้ เรื่องง่ายๆ แค่เก็บหมากพริก ส่ำนี้ ใช้ผู้อื่นผู้ได๋ไป กะได้เดิก? เซียงเมี่ยง คึดแบบคนบ่พอใจเด้ หลังจากย่างไปดนเติบ จนวะฮอดสวนหมากพริก พุ่นล่ะ กะทำทรงเป็นก้มๆ เงยๆ ด้อมๆ มองๆ สอดส่องสายตา หาหมากพริกนั่นน๋า.... หาต้นนั้นแล้วกะแล้ว ต้นนี้แล้วกะแล้ว ย่างเลาะหา จนเหมิดสวนหมากพริก กะบ่ได้บักพริกพอหน่วย กะยังว้ากะยังว่า ... ตั้งวะดนเติบพุ่นล่ะแหม... จั่งค่อยย่างกลับ ไปหาพระราชา แบบบ่ ได้บักพริกจักหน่วย ว่าซั่นเถาะ ? เซียงเมี่ยง ไสล่ะบักพริกเด้? พระราชาถามขึ้นก่อน ? บ่มีจักหน่วยดอก พะเจ้าค่า? ? หา... บ่มีบักพริกจักหน่วยวะติ๊.... มึงเอาหยังมาเว้า บักเซียงเมี่ยง บักพริก หน่วยดกกะด้อ? ? บักพริก หน่วยที่อยู่เทิงต้นน่ะ ดกอีหลียุ พะเจ้าค่า แต่ว่า บักพริก หน่วยที่หล่นข่วนน่ะ บ่มีจักหน่วย กะเลยเก็บบ่ได้... คันสิเด็ดเอาจากต้น กะย่านเป็นการล่วงละเมิดคำสั่ง ของพระองค์ กะเลยต้องกลับมากะต่าเปล่า นี่ล่ะ พะเจ้าค่า? พระราชา ได้ยินคำแก้โตจั่งซั่น กะเลยบ่เอาโทษ อีหยังกับเซียงเมี่ยง แต่คันสิให้มันกลับไป เด็ดบักพริกอีก กะย่านมันเฮ็ดอีหยังไปทั่วอีก กะเลยใช้ผู้อื่นไปแทน แต่ว่ากะยังเก็บความบ่พอใจเซียงเมี่ยง ไว้ในใจอยู่เด้ "บักเซียงเมี่ยงเอ้ย... เดี๋ยว..เดี๋ยว.. ฝากไว้ก่อน ฝากไว้ก่อน?
ตอนที่ 37 ติเฮือนพระราชา
ช่วงนึง พระราชาเพิ่นสร้างเฮือนหลังใหม่ ช่างกะออกแบบ แล้วกะสร้างได้งามอย่างคัก งามปานเฮือนเทวดาเอาโลด (บ่แมนเฮือนเทวดาเสาเดียวเด้ล่ะ) หลังจากสร้างเสร็จเรียบร้อยแล้ว ผู้นั้นกะชม ผู้นี้กะยอ ผู้ได๋เห็นกะย่อง ว่างามคักงามแน่ งามแท้งามอีหลี เซียงเมี่ยง ได้ยินจั่งซั่น กะคันหู คันแข่ว คันปาก (คือบ่เกาล่ะหือ?) กะเลยเว้าออกมาว่า ? เฮือนหลังนี้ รูปแบบมันกะงามดีอยู่ดอก เสียแต่ว่ามันเป็น เฮือนตาย เป็นเฮือนบ่มีชีวิต ท่อนล่ะ .... คนเฮา ถ้าสิให้ดี กะต้องเป็นคนมีชีวิต เฮือนกะคือกัน ถ้าสิให้ดีสมบูรณ์แบบ กะต้องเป็น เฮือนที่มีชีวิต? พระราชากะเลยว่า ? เออ เออ แมนคือเจ้าว่าอีหลีน้อ เซียงเมี่ยง... คันจั่งซั่น ให้เจ้าสร้างเฮือนเป็น ให้เฮาจักหลังแหน่เด้อ... เฮือนเป็นนี้ มันสิดีเป็นตาอยู่ส่ำได๋? เซียงเมี่ยง กะเลย ขอคนของพระราชา มาเป็นลูกมือ ในการเฮ็ดเฮือนเป็น หลังจากจัดเตรียมอุปกรณ์ เรียบร้อย กะลงมือสร้างเฮือนเป็น ซั่นแหล่ว พอเฮ็ดเสร็จเรียบร้อย กะไปทูลพระราชาเด้... พระราชา พร้อมทั้งเสนาอำมาตย์ทั้งหลาย กะยุรยาตรย้าย ดุ่มเดิน ดิ่งไปเฮือนที่เซียงเมี่ยงบอกว่า ?เฮือนเป็น? เพื่อสิไปพิสูจน์ รูปแบบเฮือน เบิ่งภายนอก กะงามเติบของเลาอยู่เด้ล่ะ แต่ว่า ลองมาเบิ่งว่า เซียงเมี่ยง เฮ็ดเฮือนเป็นจั่งได๋เนาะ.... ...ตามไปซอม... เฮือนหลังนี้ เลาสร้างไว้กลางสระน้ำ ที่มีดอกบัวตูมบัวบาน สีแดง สีขาว สีฟ้า...เด้ คันได หรือว่าสะพานย่างจากฮิมสระไปเฮือน เลาปักหลักไว้ ช่วงกลางระหว่างเฮือน กับฮิมสระ แล้วกะเอาขอนไม้ วางก่าย เฮ็ดคือจั่งโดดเดี่ยงด้างนั่นแมะ ?. คันสิย่างไปเฮือน กะต้องย่างไต่ ขัวเดี่ยงด้างนี้ไปเด้ ส่วนไม้สำหรับปูพื้นเฮือน... อยู่นอกชานเฮือน เลาเอาลำไม้ไผ่กลมๆ มาวางเรียงกันซื่อๆ นี้ล่ะ บ่มีการตอกลิ่ม หรือมัดไว้เลยว่าซั่นเถาะ.... อยู่พื้นเฮือนในบ้าน เลาเอาง่าไม้ ลิแขนงมันออกดีๆ แล้วกะเอามาวางก่าย ปูเป็นพื้นเฮือน บ่มีการมัดหรือตอกลิ่มคือกัน แล้วกะ ง่าไม้ซุมนี้ มันกะคดโง งอ บ่ซื่อ น้อ.... (ผู้อ่านกะพยายามจินตนาการเอาเองโลดเด้อ...ขะน้อย) จากนั้นพระราชา กะย่างไต่ขัวเดี่ยงด้าง พอเหยียบ มันกะเดี่ยง เบิ๊บ วะนึง... เสียหลักเกือบล้มพุ่นล่ะแมะ... จากนั้น กะค่อยๆ ไต่ไป พอย่างเลยหลักกลาง มันกะเดี่ยงลงอีก... พระราชาเลาเสียหลัก เซแล่นไต่ขัวไป จนฮอดเฮือนหม่องนอกซาน... พอตีนเลาเหยียบถืกลำไม้ไผ่ ลำไผ่กะพลิกหมุนกลิ้ง... พระราชากะเลยก้นขี้ทั่ง บั๊บ วะนึง ทางปากกะจ่มให้บักเซียงเมี่ยง ไปนำ ลุกย่างเข้าไปเบิ่งในเฮือนไปนำ พระราชาเจ้า ย่างเข้าไปฮอดในเฮือน เหยียบหม่องได๋ ไม้หม่องฮั่นกะหมุนกลิ้ง ดิ้นไปดิ้นมา จนสิเซซวนล้ม ฝูงหมู่อำมาตย์ไท้ พากันกลิ้ง กอดกัน หกขะเมน ก็มี หั้นถ่อน คนผู้ย่างสำบายแท้ เทิงเฮือนนี้ บ่ได้มี จักคน แท้แหล่ว .... ซัวสิลงเฮือนได้ เจ็บคิงถ้วน ทั่วทุกคน ว่าเด้... ลางคนนั้น ย่างบ่ดีเหยียบไม้เดี่ยง เลาเลยคาดลาดล้ม ตกต้าม ลงน้ำหนอง ซั่นแหล่ว ? ฝ่ายว่าเซียงเมี่ยงนั่น ยืนแท้แล้ อยู่ตอฝั่ง ซอมส่งเสียงเทิงปีบฮ้อง หัวร่อจนแอวงอ นั้นเด้อ... กะจั่งว่านั่นล่ะ แต่ละคนที่ย่างเข้าไปเบิ่ง เฮือนเป็น ที่เซียงเมี่ยงสร้างขึ้น ซัวสิกลับมาฮอดฝั่งสระน้ำได้ กะเจ็บคิง กันเหมิด ผู้ลังคน กะเปียกน้ำ.... พากันจ่มให้เซียงเมี่ยง กันเป็นแถว พระราชาเลาสูน กะเลยว่า ? เฮือนแบบนี้บ้อ ที่มึงว่า เฮือนเป็น ที่มึงว่าสมบูรณ์แบบ เฮือนแบบนี้ เขาเอิ้นว่า เฮือนที่เฮ็ดบ่ทันแล้ว เพราะว่า ไม้ที่เอามาปูพื้น กะยังบ่ทันได้ตอกลิ่ม บ่ทันได้มัดเลย? เซียงเมี่ยง กะอธิบายแก้โตไปว่า ? คนตายแล้ว ดิ้นบ่ได้ ติงบ่ได้ คนเป็นจั่งดิ้นได้ ติงได้ เฮือนที่ดิ้นบ่ได้ ติงบ่ได้ คือเฮือนตาย ส่วนว่าเฮือนที่ดิ้นได้ ติงได้ กะคือเฮือนเป็น พะเจ้าค่า .... แล้วกะเฮือนหลังนี้ มันดิ้นได้ ติงได้ มันกะคือเฮือนเป็น เป็นเฮือนที่มีชีวิต จั่งได๋ล่ะ พะเจ้าค่า?
ตอนที่ 38 ไก่กะโต๊ก
พระราชาเจ้า เทิงเสนาอำมาตย์ใหญ่ ถืกเซียงเมี่ยงหลอกต้ม เจ็บคิงถ้วน ทั่วกัน เฮือนดิ้นได้ ย่างไป ก็ล้มท่าว เหยียบบ่ดี ย่างบ่คอบ เป๋ล้ม ตกป่อง ก็มี บางพ่องเหยียบส้นไม้ ไม้เดี่ยง เสียหลัก คาดลาดโจน ลงน้ำ ก็มี... ทุกคนที่เสียทีเซียงเมี่ยง กะบ่พอใจเซียงเมี่ยง เป็นอย่างหอง พระราชาเอง กะบ่พอใจคือกัน กะเลยวางแผน สิแกล้งเซียงเมี่ยงคืน ว่าซั่นเถาะ ?. พระราชา เลาเอิ้นเสนาอำมาตย์ทั้งหลายมา แบบลับๆ บ่ให้เซียงเมี่ยงฮู้เห็นนำ ปรึกษาวางแผนกันเรียบร้อยเด้... แต่ละคน กะไปเตรียมการของเจ้าของเอง... มื้อลุนมา ทุกคน กะมาเข้าเฝ้าพระราชา คือเก่านั่นล่ะ หลังจากประชุมหารือ ข้อราชการแล้วแล้ว พระราชากะเลยว่า ? มื้อนี้ อากาศฮ้อนน้อ.. เฮามาพากันไปเล่นน้ำ ให้ชุ่มเย็น ดีบ่? ? ดี พะเจ้าค่า ? เสนาอำมาตย์ทั้งหลาย เห็นดีนำ จากนั้น ทุกคน รวมทั้งเซียงเมี่ยง กะเดินทางไปท่าน้ำ แล้วกะพากันเล่นน้ำ ต้ามๆ เด้ ลังคนกะมุดน้ำเล่น ลังคนกะลอยเล่น ลังคนกะเกียกปลาจิ๊เดิด ลังคนกะแล่นโดดน้ำเล่น... ได้เวลาพอสมควรแล้ว พระราชา กะเอิ้นเสนาอำมาตย์ทั้งหลายมาซุมกัน แล้วกะเว้าว่า ? ลอยน้ำ มุดน้ำเล่นซื่อๆ มันบ่ม่วนเนาะ.... เอาจั่งซี้ เฮามาเล่นบัก ไก่ออกไข่ ดีบ่? ? ดี ดี พะเจ้าค่า ? พวกเสนาอำมาตย์ เห็นดีนำ ? คันจั่งซั่น... ให้ทุกคนเบ่งไข่ออกมา ผู้ได๋ไข่ออกมาแล้ว ให้ยกมือ ชูไข่ไก่ขึ้น แล้วกะฮ้อง กะต๊าก กะต๊าก เด้อ ?. คันผู้ได๋ หาไข่ไก่บ่ได้ บ่มีไข่ไก่ ผู้นั้น ต้องถืกทำโทษ.. โก่งดากใส่อีตาเว็น ให้ผู้อื่นเอาขี้ตมมาทาดาก ..เด้อ ?. เข้าใจกติกากันดีแล้ว กะลงมือเลย? พวกเสนาอำมาตย์ทั้งหลาย กะพากันแล่นโดดลงน้ำ แล้วกะลอยหามุดงุมเอาไข่ ที่เจ้าของเอามาฝังเซี่ยง ไว้ก่อนแล้ว ผู้นั้นกะหาพ้อ ผู้นี้กะหาพ้อ สมควรกะ ? กะต๊าก กะต๊าก ? กะต๊าก แล้ว กะต๊าก อีก เสนาอำมาตย์ทั้งหลาย หาไข่ได้เกือบครบเหมิดซุคนแล้ว ว่าซั่นเถาะ ฝ่ายเซียงเมี่ยง บ่ฮู้อีโหน่อีเหน่ หยังนำเขา กะหาไข่ไก่บ่พ้อแหล่ว เลากะเลย ทำทรงมุดน้ำหาผู้นั้นผู้นี้ แล้วกะโดดขึ้นขี่หลังขาเจ้า นั่นแหม พอขาเจ้าฮ้อง ? กะต๊าก ? เซียงเมี่ยงกะฮ้อง ?กะโต๊ก? หาโคม หาขี่หลังผู้นั้นผู้นี้ ไปเรื่อย จนผู้อื่นได้ไข่ไก่เหมิด เหลือเจ้าของผู้เดียว บ่ได้ไข่ไก่นำหมู่ ว่าซั่นเถาะ พระราชา กะฮ้องถาม มาจากฝั่งว่า ? เป็นจั่งได๋ล่ะ เซียงเมี่ยง ยามได๋ สิไข่ออกมาล่ะ? เซียงเมี่ยงกะเลยว่า ? กะโต๊ก กะโต๊ก ไก่โตผู้บ่มีไข่ดอกพะเจ้าค่า.... ผู้อื่นเล่นเป็นไก่โตแม่ กะเลยมีไข่ แต่ว่าที่ไข่ออกมาได้ กะย่อนข้าพระองค์นี่ล่ะ เป็นผู้เซิง... กะโต๊ก กะโต๊ก? ? เออ กะแม่นคือเซียงเมี่ยงว่า เด้ล่ะบะได๋? เทื่อนี้ พระราชา กะเลยบ่สามารถหาทางเล่นงานเซียงเมี่ยงได้ แล้วกะ พวกเสนาอำมาตย์ทั้งหลาย กะพากันอาย ที่เป็นไก่โตแม่ ให้เซียงเมี่ยงเซิง จนคนเอาไปเว้าพื้นกันไปดนเติบ สะล่ะล่ะ
ตอนที่ 39 ผ้าลายตีนแต้ม
พระราชา เพิ่นพยายามหาทางเล่นงาน เซียงเมี่ยงอยู่เรื่อยๆ เป็นการทดลองทดสอบ ปัญญาเซียงเมี่ยงไปนำนั่นล่ะว๋า แต่กะยังบ่สามารถ สิเล่นงานเซียงเมี่ยงได้จังๆ จะๆ จักเทื่อ อยู่มามื้อนึง มีพ่อค้าผ้าเอาผ้าไหมลายงามๆ มาถวายพระราชาเด้ มื้อนั้น กะเลยพากันโสเหล่เรื่องผ้า ว่าซั่นเถาะ อย่างเช่นว่า ผ้าแบบได๋หายาก ผ้าแบบได๋เนื้อดี (เฮ็ดลาบแซบ หรือว่าย่างแซบ.... เว้าไปทั่วไปทีบหลายน้อ เจ้ากะดาย ... เว้าไปทั่วไปทีบจั่งได๋เดียวเนียะ ผ้าขี้ริ้ว ข้อยกะว่าแซบเติบอยู่เด้ล่ะ.... เอ้อ เอ้อ อยู่เฮือนข้อยกะมีหลายผืนยุดอกเด้อ ผ้าขี้ริ้วกะดาย เดี๋ยวสิเอามาฝากดอก...) พอดีมีอำมาตย์ผู้นึงแสดงความเห็นว่า ? เว้าพื้นผ้านี่เนาะ ที่มีคุณค่าที่สุดกะคือ ผ้าลายตีนแต้ม เพราะว่าผ้าลายตีนแต้ม เป็นลายเฉพาะโต เลียนแบบได้ยาก หรือเลียนแบบกันบ่ได้เลย กะว่าได้ พะเจ้าค่า? ทุกคน พร้อมทั้งพระราชา นั่นล่ะหวา กะเห็นด้วย ตามเหตุผลของอำมาตย์ผู้นั้น เด้ พอเว้าฮอดหม่องหนี่ พระราชา เพิ่นกะคิดแผนใหม่ ที่สิเล่นงานเซียงเมี่ยงได้ ซั่นแหล่ว พระราชา กะเอาผ้าลายตีนแต้ม ผืนงามๆ ลายงามๆ ที่มีอยู่ออกมา ... เพราะว่าผ้าลายแบบนี้ พระราชาฮู้ดีว่า มีอยู่ผืนเดียวในโลก คันสิเลียนแบบ เฮ็ดขึ้นมาใหม่ กะต้องใช้เวลาดนพอสมควร.... จากนั้นกะเว้าว่า ? ผ้าลายตีนแต้มผืนนี้ ลายงามดี เฮาอยากมีไว้ อีกจักผืนนึง เฮาคิดเบิ่งแล้ว ผู้ที่สิหาให้เฮาได้ กะมีแต่เซียงเมี่ยง ท่อนล่ะ ฉะนั้น เฮามอบหมายให้เซียงเมี่ยง ไปหาผ้าลายตีนแต้ม ลายแบบนี้ มาให้เฮา ภายใน สามมื้อ ถ้าหามาบ่ได้ ต้องถืกลงโทษ? เสนาอำมาตย์ทั้งหลาย กะพากันคึดว่า ? เทื่อนี้ เซียงเมี่ยง เสร็จพระราชาคักๆ บ่มีผู้ได๋สิทอผ้าลายตีนแต้ม เลียนแบบลายได้ แล้วภายในสามมื้อ แน่ๆ"? เอาอีกแล้ว เอาอีกแล้ว พระราชา หาทางเล่นงานเฮาอีกแล้ว... เทื่อน ี้เฮาสิเฮ็ดจั่งได๋น้อนอ...? เซียงเมี่ยง คึดหาทางออก หาทางสิเฮ็ด ผ้าตีนแต้มลายแบบนั้น แต่กะคึดบ่ออก ไปถามช่างหูก ขาเจ้ากะเฮ็ดบ่ได้ ผู้ที่พอสิเฮ็ดได้ กะบอกว่า ต้องใช้เวลาเป็นเดือน พะนะ พระราชาให้เวลาแค่สามมื้อ มันเฮ็ดบ่ทัน ซั่นแหล่ว ย่างเลาะหาแล้วกะแล้ว กะบ่มีลายแบบนั้น ในเมื่อมันเฮ็ดบ่ได้ กะบ่เฮ็ดท่อนตั้ว สิเฮ็ดจั่งได๋ได้ เทื่อนี้ เซียงเมี่ยง หาของตามที่พระราชาสั่ง บ่ได้อีหลี พอครบกำหนดสามมื้อแล้ว กะเข้าเฝ้าพระราชามือเปล่า พระราชากะถามว่า ? ไสล่ะ ผ้าลายตีนแต้มเด้"เซียงเมี่ยงกะเลยว่า ? ผ้าลายตีนแต้ม บ่มีดอก พะเจ้าค่า.... ข้าพระองค์ ย่างถามมาเหมิดเมืองแล้ว บ่มีผู้ได๋เอาตีนแต้มผ้า พะเจ้าค่า มีแต่เอามือแต้ม"? ผ้าผืนนี้ กะคือกัน พะเจ้าค่า เป็นผ้าลายมือแต้ม บ่แมนตีนแต้ม... ฉะนั้น คำสั่งพระองค์ ถือว่าเป็นโมฆะ เพราะว่าใช้คำบ่ถืกต้อง? พระราชา ได้ฟังคำแก้โตจั่งซั่น กะบ่มีคำสิเถียง กะเลยบ่ได้ลงโทษเซียงเมี่ยง ถือว่าแล้วๆ กันไป ว่าซั่นเถาะ
ตอนที่ 40 ตั๋วเบิ่งดากสมภาร
เหมิดจากหนาว เข้าหน้าฮ้อน ลมวีวอน พัดขี้ดินง่องไง่ กวยกอไผ่ สีแอดแอ้ จอแจเผิ้งดูดน้ำหวาน ดอกงิ้วบาน ดอกม่วงออก ประดับป่า พนาไพร ฝนตกไล่โฮยฮำ ไอขี้ดินหอมกุ้ม ดอกกะเจียวน้อย เทิงผักหวาน ผักอีรอก พากันโป่งแตกต้น หน่อน้อย ใบอ่อนงาม ซั่นแหลว..... อยู่วัดหม่องนึง มีหลวงพ่อผู้นึง เลาเป็นเจ้าอาวาสอยู่วัดนั้น เด้ แล้วกะวัดนั้น กะมีต้นบักม่วงอยู่ต้นนึง ช่วงหน้าฮ้อนเนาะ... บักม่วงต้นนั้น กะหน่วยดกค๊ากคัก แต่ว่า มันหั่งบ่ทันได้ใหญ่ เป็นบักม่วงน้อย หน่วยพอเป็นตาเอามีดปาดเคิ่ง แล้วกะคุ้ยแจ่ว หรือปลาแดกบอง กินแซบๆ นั่นล่ะ มื้อนึง เซียงเมี่ยง ไปเฮ็ดธุระให้พระราชาอยู่แถวๆ นั้น แล้วกะย่างเลาะเล่น ไปเรื่อย จนไปฮอดวัดหม่องนั้น ช่วงนั้น แดดกะกำลังฮ้อนๆ เนาะ แดดฮ้อนๆ เหื่อไหลๆ เหลียวเห็นบักม่วงน้อย กะน้ำลายไหลคึดอยากซั่นแหล่ว เซียงเมี่ยง กะเลยย่างเข้าไปในวัด ไปขอบักม่วงกับหลวงพ่อ หลวงพ่อเห็นว่า บักม่วงมันยังหน่วยน้อยอยู่ อยากเอาไว้กินหน่วยสุกมัน กะเลยว่า ?อย่าฟ้าวเอาไปกินเถาะโยมเอ้ย บักม่วงมันยังหน่วยน้อยๆ อยู่ จ่งไว้ให้มันสุก สาก่อน? ? บักม่วงมันดกกะด้อ... บ่เอาหลายดอกหลวงพ่อ ขอจักห้าหกหน่วย พอยาอยาก จักหน่อย นี่หนา? ? ห้าหกหน่วยกะบ่ได้... คันเจ้าเอาไปห้าหกหน่วย ผู้อื่นอีกห้าหกหน่วย.. หลายๆ คน บักม่วงข้อย กะเหมิดต้นท่อนแหล่ว? ? ขอมาซิมจักหน่วย ซะเนาะ หลวงพ่อ? ? หน่วยเดียวกะบ่ได้... คันอยากซิมอีหลี.. กะ..นั่นเด้ ซุมหล่นอยู่นั่นเด้? ? ซุมมันหล่น มันบ่แซบเดิก หลวงพ่อ? ? บ่แซบ กะเรื่องของเจ้าแหล่ว? เซียงเมี่ยง ขอแล้วขออีก หลวงพ่อกะบ่ ให้ ในที่สุด กะเลยบ่ได้กินบักม่วงน้อย เทิงสูนให้หลวงพ่อกะพ่องกัน ? หลวงพ่ออีหยัง มาขี้ถี่คักขี่ถี่แหน่ เดี๋ยว ต้องหาทางแก้แค้น...? อยู่ต่อมา อีกดนเติบ เป็นช่วงใกล้ฮอดยามพระราชทานยศ เลื่อนขั้น ให้พระ ว่าซั่นเถาะ เซียงเมี่ยง กะแต่งเครื่องแบบมหาดเล็กเต็มยศ ไปหาหลวงพ่อวัดนั้นเด้ ทำทรงว่ามาราชการแถวนั้น แล้วกะเข้าไปเว้า พูดคุยกับหลวงพ่อ แล้วกะโฆษณาโตเจ้าของว่า เป็นหมอมอ ผู้ทำนายแม่น ทำนายอนาคตได้คิ้ว คัก พะนะ หลวงพ่อ เห็นว่าแต่งโตดี เป็นมหาดเล็กของพระราชา เป็นตาน่าเชื่อถือ กะเลยให้เซียงเมี่ยง ลองทำนายให้ว่าซั่นเถาะ ? คันจั่งซั่นเบิ่งให้หลวงพ่อแหน่ ว่าปีนี้สิได้เลื่อนยศ เลื่อนตำแหน่งบ่"เซียงเมี่ยง กะทำทรงถามหา วันเดือนปีเกิด เวลาตกฟาก แล้วกะทำทรงงอนิ้ว นับข้อมือ คำนวณดวงชะตา เด้ จากนั้น กะเว้าว่า ? ปีนี้ ดาวราหูเข้าแทรก พระจันทร์ และพระเสาร์ บ่ได้ครอบพระอาทิตย์ พระอาทิตย์ยังเจิดจ้าดียุ ดวงซาตาของหลวงพ่อ ปีนี้ น่าสิพุ่งแฮงอยู่ดอก เบิ่งตามการโคจรของดาวต่างๆ แล้ว หลวงพ่อ กะน่าสิได้เลื่อนขั้นอยู่ดอก? พุ้นเด้ เซียงเมี่ยงกะดาย เลาเว้าปานหมอมออีหลี เด้เดียวนี่ แล้วกะเว้าต่อว่า ? แต่ว่า การคำนวณดวงชะตาแบบนี้ คันบอกเวลาตกฟาก คลาดเคลื่อนไปหน่อยเดียว การทำนาย อาจคลาดเคลื่อนได้ ... ว่าแต่ว่า หลวงพ่อแน่ใจบ่ล่ะ ว่าเวลาตกฟาก ที่หลวงพ่อบอกมานั่นน่ะ มันตรงเป๊ะ...? ? โอ้ย... บ่แน่ใจดอก พ่อแม่ เพิ่นบอกมาจั่งซั่น จักวะเพิ่นจำได้ดีปานได๋ กะบ่จักดอก? ? นั่นตี้ล่ะ ... ฉะนั้นเพื่อให้แม่นขึ้น ต้องเบิ่งลายดาก เด้อหลวงพ่อ? ? หา??? เบิ่งลายดากวะติ? บ่เคยได้ยินจักเทื่อดอก หมอมอเบิ่งลายดาก มีแต่เบิ่งลายมือนั่นล่ะ? ? หมอมอเบิ่งลายมือน่ะ กะจอกเกินไป บ่คอยแม่น เชื่อบ่ค่อยได้.... ตำราเบิ่งลายดาก เป็นตำราโบราณ คนผู้ที่ฮู้ ตอนนี้กะมีอยู่บ่หลายแล้ว... การเบิ่งลายดาก สิสามารถทำนายอนาคตได้แม่นที่สุด... หลวงพ่อสนใจบ่ล่ะ? ? กะสนแหล่วเว่ย.. คันมันแม่นปานนั้น กะดาย? ตกลงกันเรียบร้อย หลวงพ่อกะโก่งคงขึ้น เปิดผ้าสบงออก ให้เซียงเมี่ยงเบิ่งลายดาก เซียงเมี่ยง กะเอาขี้หมินหม้อ ที่พกมานำ ออกมาทาดากหลวงพ่อ จนวะดากดำปี้ๆ เอาโลด พอทาแล้วๆ กะฮ้องว่า ? ฮู้ย ดากอีหยัง จั่งมาดำปานนี้ ดากดำจั่งซี้ เบิ่งบ่ได้เดิก? แล้วกะเอาตีน ถีบดากหลวงพ่อ ล้มป่างหง่าง วะนึง จากนั้น กะหันหลัง ย่างหนีออกจากวัดเสย.. ปล่อยให้หลวงพ่อ งงกับดากดำจะของ ซั่นแหล่ว.....
อ้างอิง: http://www.tidso.com/board_3/view.php?id=5342
Casino Restaurants Near Harrah's Philadelphia - Mapyro
ตอบลบFind Casino Restaurants Near Harrah's 상주 출장안마 Philadelphia 양주 출장안마 in Philadelphia, PA. Get 충청북도 출장샵 reviews, hours, directions, 경주 출장마사지 coupons and more. 상주 출장마사지